Það hefði verið auðvelt fyrir Þórð Skúlason að bregðast ekki við brunabjöllunni í TBR á fimmta tímanum á þriðjudaginn. Hann var nýkominn í húsið, búinn að hafa fataskipti og að sækja skó sína og spaða í skápinn sinn. Skyndileg fór í gang mikið sírenuhljóð, ærandi að hans sögn.
„Oftar en sjaldnar koma svona hljóð í stórum byggingum og maður hugsar að þetta sé bara eitthvað plat, eitthvað hafi farið úrskeiðis sem verði lagað,“ segir Þórður. Auðvelt sé að sleppa því að bregðast við. En ekki þennan þriðjudaginn.
„Ég hugsaði bara með sjálfum mér að það gengi ekki. Maður verður að bregðast við.“
Taldi sig finna lykt
Þórður er 78 ára, spilar badminton tvisvar í viku, tvo tíma í senn, og hefur gert eins lengi og elstu menn muna.
„Ég hljóp af stað,“ segir Þórður. Hann mætti stúlku á leiðinni út úr rýminu þar sem er búningsklefi fyrir dömurnar og gufubað fyrir innan. Hún hafi ekki orðið var við neitt en Þórður hafi talið sig finna einhverja reyklykt.
„Ég ákvað að ganga úr skugga um þetta.“
Hógværi maður en Þórður er vandfundinn og hann fór að öllu með gát. Í ljósi þess að um inngang á kvennaklefanum var að ræða byrjaði hann á að banka á dyrnar til að ganga úr skugga um að þar væri enginn. Í það minnsta að tryggja að hann gengi ekki inn á neinn.
Engin svaraði svo Þórður hélt áfram inn í baðklefa fyrir framan gufubaðið.
„Ég opna dyrnar á gufubaðinu og þá skíðlogar ofan á ofninum,“ segir Þórður. Hann hljóp til baka og upp í afgreiðslu til að verða sér úti um slökkvitæki. Beina leið niður aftur, sömu leið.
„Ég buna úr tækinu á eldinn í smástund og hann hverfur. Í sömu andrá og ég slekk á tækinu blossar hann upp aftur. Svo ég sprautaði á eldinn í tvöfalt lengri tíma þar til það kom upp blár reykur. Það var farið að rjúka úr rústinni.“
Eldurinn hafði verið slökktur. Og badmintontíminn hafinn enda klukkan slegin hálf fimm svo Þórður fór að spila.
Slökkviliðsmenn á tánum
Einhverjum mínútum síðar mætti hópur slökkviliðsmanna í íþróttasalinn í TBR til að kanna orsök eldsins. Skipti engum toga nema þeir klæddu sig úr múnderingunni og fóru að spila badminton, sumir berfættir. Sem vakti mikla lukku meðal annarra spilara.
„Það var skemmtilegur endir á þessu ferli,“ segir Þórður sem spilar með góðum hópi fólks tvisvar í viku.
„Ég er 78 ára og sjálfsagt elstur, en það verður að hafa það. Það er gaman að geta hreyft sig.“
Badmintoniðkendur geta þakkað snörum handtökum Þórðar að geta spilað áfram íþrótt sína. Það segir Sigfús Ægir Árnason framkvæmdastjóri TBR. Hann mætti færandi hendi til Þórðar í Garðsendann í Reykjavík í gærmorgun með þakklætisvott. Nýjan spaða.
„Hann sagði að ég hefði bjargað heilmiklu. Mín var ánægjan,“ segir Þórður.
Tréfata á ofni
Sigfús Ægir segir ómögulegt að segja hvað hefði gerst hefði Þórður ekki brugðið skjótt við.
„Það hefði verið ansi dapurt ef húsið hefði skemmst út af þessum eldi og orðið einhver stöðvun á badmintoniðkun í vikur eða mánuði út af því.“
Snör viðbrögð Þórðar hafi skipt öllu.
„Hann var það fljótur að það varð ekkert tjón,“ segir Sigfús Ægir. Aðeins hafi þurft að skipta um öryggisgrindina fyrir framan gufuna. Til marks um að eldurinn var búinn að grasserast í nokkurn tíma er að brunavarnakerfið fór í gang sem er hinum megin við þrjár hurðir; hurðina á gufunni, hurðina á sturtuklefanum og hurðina á búningsherberginu.
Líkleg ástæða brunans er sú að tréfata fyrir vatn hafi verið skilin eftir ofan á ofninum sem er kveikt á alla daga klukkan fjögur.
„Það er tréfatan sem sviðnar fyrst og brennur svo. Hefði hún fengið frið til að brenna hefði hún kveikt í sjálfum gufuklefanum sem hefði fuðrað upp eins og eldspýta. Það hefði ekki mátt muna mörgum mínútum.“
