(Translated to Icelandic below)

We have much to celebrate this International Women's Day following the strong support and incredible tenacity we witnessed at the recent Women's Strike. Yet this day also reminds us of the many reasons we needed the strike in the first place, and the remaining challenges ahead on the road to true equality. To get there though, it is critical that we walk that road together.

Although as pointed out at the strike, women of foreign origin were not as able to participate in the day given their disproportionate risks to their financial and residential security. Strike speaker, Alice Olivia Clarke, remarked on this phenomenon while referring to women of foreign origin as a newly emerging “class” of women that in their absence, depend on others to stand-up and represent them in solidarity. Not only at the strike itself, but in countless other opportunities where they cannot show up in the same capacity as others.

This means as long as women of foreign origin persistently struggle to be fully recognized and accepted as legitimate members of Iceland – despite the countless ways in which we contribute to the cultural, economic, and social fabric of our shared community – such support is nothing short of essential. This is because even as we share rooms with decision makers, we often are not genuinely heard or responded to. Being invited isn’t equivalent to a real opportunity to contribute, as multiple groups continue to rely on the unpaid work of immigrant women that too often serves only to check a box. Then despite no shortage of experts among us, too often our expertise isn’t requested but rather only the testimonies of our hardships to then be exploited as mere data-sets and emotional leverage to motivate agendas designed for us yet without us.

This is not even to begin to mention the challenges of those who may have spent their entire lives growing up in Iceland yet are relegated to an othered “foreign” label if they don´t fit the conventional, misguided mold of what it means to look, sound, or behave like a real woman of Iceland should.

However none of us are guests, sub-topics, or tokens in this movement for gender equality. We are the movement. Multicultural people are very much Iceland, and Iceland is very much multicultural. And that is certainly worthy of both celebrating and fighting for.

So for this International Women’s Day, we at W.O.M.E.N. would like to highlight some of the ways you can be a much-needed ally to us in our shared cause:

Listen Actively

Many of us can empathize with the feelings, concerns, and experiences of marginalized groups. We may have even visited or have knowledge of their country of origin, but nonetheless we should never assume we truly know anything about another person’s experiences. Get to know women of foreign origin, listen to their stories, and respect their perspectives.

Educate Yourself

While listening is important, know at the same time that a person’s struggles are not small talk. It is unfair for us to put the burden of educating ourselves onto other people. Then even for topics that are not seemingly emotionally draining, it can be isolating for people of foreign origin if the topics people wish to discuss with them are exclusively in relation to explaining their foreign-ness (differences and stereotypes regarding holidays, events, food, fashion, language, habits, beliefs, work-ethic etc.) and not topics that also relevant to their life here in Iceland.

By taking some initiative to learn about the issues and cultural matters of others first, we can engage in more informed and considerate discussions to foster more meaningful relationships.

Support our Language Decisions

People of foreign origin don’t need additional social pressures to remind us of the societal limitations we experience in our own lives without Icelandic fluency. As we all want to be safe, have opportunities, and enjoy a good quality of life for us and our families – the fact that learning Icelandic is important is never lost on us. Yet we experience a lot of judgment and shaming if we are not demonstrating a constant effort to self-improve.

Realistically, many of us need to approach learning in phases and breaks in order to successfully balance all the other aspects of our lives. Some people’s circumstances may even require them to find acceptance in the fact that they may never speak Icelandic fluently for the sake of their health and wellbeing.

However not actively learning the language does not at all imply an expectation that everyone and everything will change to cater to us. Nor does it mean we have a poor approach, work ethic, or lack of respect or appreciation for Icelandic or Iceland. Language learning is work, and work isn’t healthy or even possible without a work-life balance.

So as our ally, we appreciate your support in that the language decisions we make for ourselves are valid and deeply personal.

Utilize Your Influence:

If we are present, use any space or platform you have to amplify our voices and reinforce our perspectives. However in our absence, identify and seize opportunities to make your network a little more inclusive. You can stand up for us by engaging in uncomfortable conversations with friends who make harmful remarks, ask your employer what they are doing to tackle bias and discrimination in your workplace, take the initiative to talk to your children about tolerance, and much more.

Remember fellow Women of Foreign Origin, we are allies too!

There are a multitude of social identities that form our life experiences, and we as women of foreign origin also need to be allies. For example we as immigrants are not all refugees, the same race or ethnicity, transgender, or living with disabilities. Some of us may have an established social network here, a stable job, reliable housing, or feel comfortable speaking Icelandic in our daily lives. In these instances we also have a collective responsibility to own our privilege, and do our part in creating an inclusive society.

This movement for equality belongs to all of us, and we all must do our part to ensure that no one is ever left behind. Happy International Women’s Day!

Við erum Ísland og Ísland er við: A call for Allyship

Það er mörgu að fagna á alþjóðlegum baráttudegi kvenna þetta árið eftir þann sterka stuðning og ótrúlegu þrautseigju sem við urðum vitni að í nýafstöðnu kvennaverkfalli. Þessi dagur minnir okkur þó líka á þær mörgu ástæður fyrir að verkfallið var nauðsynlegt til að byrja með, og minnir okkur á þær áskoranir sem eftir eru á veginum að sönnu jafnrétti. Til að komast þangað þó, er gríðarlega mikilvægt að við göngum þann veg saman.

Þrátt fyrir það gátu konur af erlendum uppruna ekki tekið þátt í verkfallinu í sama mæli og aðrir vegna þeirrar óhóflegu áhættu á að fjárhags- og búsetuöryggi þeirra gæti verið í húfi. Ræðukona á verkfallsdeginum, Alice Olivia Clarke, minntist á þetta vandamál í sömu andrá og hún vísaði til kvenna af erlendum uppruna sem nýrri „stétt“ kvenna sem, í fjarveru þeirra, þurfa að treysta á að aðrir standi upp og tali fyrir þær og sýni samstöðu. Ekki einungis á verkfallsdeginum sjálfum, heldur í óteljandi öðrum tækifærum þar sem þær geta ekki mætt í sama mæli og aðrir.

Þetta þýðir að svo framarlega sem að konur af erlendum uppruna halda áfram að þurfa að berjast fyrir því að vera viðurkenndar að fullu sem lögmætir meðlimir íslensks samfélags – þrátt fyrir þær óteljandi leiðir sem við leggjum okkar af mörkum til menningar-, efnahags- og félagsanda samfélagsins okkar – er slíkur stuðningur algerlega ómissandi. Ástæðan fyrir því er að jafnvel þegar við deilum herbergi með ákvörðunaraðilum, þá er oft ekki virkilega hlustað á eða brugðist við orðum okkar. Að vera boðið að borðinu er ekki það sama og að fá raunverulegt tækifæri til að leggja okkar af mörkum, þar sem fjölmargir hópar halda áfram að nýta sér ógreidda vinnu kvenkyns innflytjenda sem er of oft einungis í þeim tilgangi að haka í reit. Svo, þrátt fyrir engan skort á sérfræðingum meðal okkar, þá er ekki beðið um sérfræðiþekkingu okkar, heldur einungis vitnisburð okkar um þá erfiðleika og harðræði sem við höfum gengi í gegnum, sem er svo nýtt sem gagnapunktar og tilfinningalegt vogarafl til að ýta áfram stefnumálum sem eru hönnuð fyrir okkur, en án okkar.

Og þá er ekki minnst á áskoranir þeirra sem kunna að hafa lifað og alist upp á Íslandi en eru þó jaðarsettar og stimplaðar sem „útlenskar“ ef þær passa ekki í það hefðbundna, afvegaleidda mót sem stýrir hvað það þýðir að líta út, hljóma eða haga sér eins og alvöru kona á Íslandi ætti.

Hins vegar eru engin okkar gestir, undirviðfangsefni eða tákn þegar kemur að hreyfingunni fyrir jafnrétti kynjanna. Við erum hreyfingin. Fjölmenningarlegt fólk er klárlega Ísland, og Ísland er klárlega fjölmenningarlegt. Það er svo sannarlega þess virði að bæði fagna og berjast fyrir.

Að því tilefni þá viljum við hjá W.O.M.E.N á þessum Alþjóðlega Baráttudegi Kvenna, varpa ljósi á nokkrar af þeim leiðum sem þú getur verið nauðsynlegur bandamaður fyrir okkur í þessum sameiginlega málstað:

Virk hlustun

Mörg okkar geta átt samkennd með tilfinningum, áhyggjum og reynslum jaðarsettra hópa. Við gætum jafnvel hafa heimsótt eða haft vitneskju um upprunaland þeirra, en engu að síður ættum við aldrei að gera ráð fyrir að við vitum raunverulega neitt um reynslur annarra. Gefðu þér tækifæri til að kynnast konum af erlendum uppruna, hlustaðu á sögur þeirra og virtu sjónarmið þeirra.

Fræddu sjálfan þig

Þó að hlustun sé mikilvæg, hafðu í huga að erfiði og harðræði manneskju er ekki viðeigandi umræðuefni í almennu spjalli. Það er ósanngjarnt af okkur að leggja byrðina af því að fræða okkur á annað fólk. Jafnvel fyrir viðfangsefni sem virðast okkur ekki bera mikinn tilfinningaþunga, getur það verið einangrandi fyrir fólk af erlendum uppruna þegar umræðuefni snúast alltaf um að útskýra þá hluti sem snúa að „erlendleika“ þeirra (ólíkindi og staðalímyndir sem varða hátíðir, viðburði, mat, tísku, tungumál, venjur, viðhorf, vinnusiðferði o.fl.) en ekki umræðuefni sem snúast um líf þeirra hér á Íslandi. Með því að taka frumkvæði að því að fræða sig fyrst um málefni og menningu annarra, getum við tekið þátt í upplýstari og nærgætnari umræðu til að stuðla að innihaldsríkari tengslum.

Styðjið tungumálaákvarðanir okkar

Fólk af erlendum uppruna þarf ekki á viðbótar félagslegum þrýstingi að halda til að minna okkur á þær samfélagslegu takmarkanir sem við upplifum í eigin lífi vegna þess að við tölum ekki reiprennandi íslensku. Þar sem við viljum öll upplifa öryggi, njóta tækifæra og njóta góðra lífsgæða fyrir okkur og fjölskyldur okkar – þá fer sú staðreynd að það að læra íslensku er mikilvægt alls ekki fram hjá okkur. Samt upplifum við mikla dómhörku og smánun ef við erum ekki að sýna stöðuga viðleitni til að bæta okkur.

Raunhæft talað þá þurfa mörg okkar að nálgast tungumálanám í áföngum og hléum til að geta átt jafnvægi með öðrum þáttum í lífi okkar. Aðstæður sumra kunna jafnvel að krefjast þess að þeir finni sátt með sjálfum sér að mögulega muni þeir aldrei tala íslensku reiprennandi til að viðhalda heilsu og vellíðan.

Hins vegar þýðir það að vera ekki í virkum tungumálalærdóm alls ekki að við búumst við því að allir og allt muni breytast til að koma til móts við okkur. Það þýðir heldur ekki að við höfum lélega nálgun, slæmt vinnusiðferði, eða skort á virðingu eða jákvætt mat íslensku eða Ísland. Tungumálanám er vinna og ef að jafnvægi milli vinnu og einkalífs er ekki til staðar þá er vinna ekki holl fyrir okkur eða möguleg.

Af því gefnu þá, sem bandamaður okkar, kunnum við að meta stuðning þinn í því að tungumálaákvarðanir sem við tökum fyrir okkur sjálfar eru gildar og persónulegar á djúpstæðan hátt.

Nýttu áhrif þín:

Ef við erum á staðnum, notaðu hvaða rými eða vettvang sem þú hefur til að magna raddir okkar og styrkja sjónarmið okkar. Hins vegar í fjarveru okkar, auðkenndu og gríptu tækifæri til að gera þitt tengslanet aðeins meira inngildandi. Þú getur staðið með okkur með því að eiga óþægileg samtöl við vini sem koma með skaðlegar athugasemdir, spyrja vinnuveitendur þína hvað þau séu að gera til að takast á við hlutdrægni og mismunun á vinnustað þínum, hafa frumkvæði á því að ræða við börnin þín um umburðarlyndi og margt fleira.

Munið konur af erlendum uppruna, við erum líka bandamenn!

Það eru mörg félagsleg auðkenni sem mynda lífsreynslur okkar, og við sem konur af erlendum uppruna þurfum líka að vera bandamenn. Til dæmis erum við sem innflytjendur ekki öll flóttamenn, af sama kynþætti eða þjóðernisuppruna, transfólk eða fötluð. Sum okkar gætu verið með rótgróið félagslegt tengslanet hér, fasta vinnu, traust húsnæði eða sjálfsörugg með íslenskuhæfni okkar. Í þessum tilvikum berum við einnig sameiginlega ábyrgð á að taka eignarhald á forréttindum okkar og leggja okkar af mörkum til að skapa inngildandi samfélag.

Þessi jafnréttishreyfing tilheyrir okkur öllum og við verðum öll að leggja okkar af mörkum til að tryggja að enginn sé nokkurn tímann skilinn eftir. Gleðilegan alþjóðlegan baráttudag kvenna!

Höfundur er forkona - W.O.M.E.N. á Íslandi: Samtök kvenna af erlendum uppruna.