Valdhafar sem óttast þjóð sína eiga ekki skilið völdin Ágústa Árnadóttir skrifar 14. júní 2025 19:00 Þeir sem fara með völdin eiga að þjóna þjóð sinni af ábyrgð, skýra ákvarðanir sínar og standa fyrir stefnu sinni. En þegar borgarar leyfa sér að spyrja krefjandi spurninga um stefnu stjórnvalda, bregðast ráðamenn ítrekað við með stimplun, ásökunum og þöggun í stað heiðarlegra svara. Spurningum mætt með skömm Við höfum veitt stjórnvöldum umboð okkar til að stýra fjármunum, þjónustu og öryggi samfélagsins. Þegar við spyrjum hvort þessari ábyrgð sé sinnt með sóma, fáum við ekki svör heldur stimplun. Við spyrjum: Af hverju molnar heilbrigðiskerfið? Af hverju á ungt fólk erfitt með að eignast heimili? Hvers vegna hækka skattar þrátt fyrir versnandi þjónustu? Hvers vegna er lögum ekki framfylgt gagnvart glæpagengjum, mansali og brottvísunum? Af hverju fara tugir milljarða í stríðsrekstur sem þjóðin hefur aldrei samþykkt? Í stað málefnalegra svara fáum við á okkur ásakanir: Rasistar. Hægri öfgamenn. Illmenni. Popúlískur áróður. Nasistar. Þetta eru ekki svör. Þetta eru orð sem eiga að kæfa umræðuna. Við erum að ræða um kerfið — ekki einstaklingana Við gerum okkur grein fyrir því að fólk í neyð sækist eftir öryggi. En stjórnvöld hafa ekkert umboð til að keyra velferðarkerfið fram af bjargbrún án þess að þjóðin fái nokkuð að segja. Því það erum við sem borgum. Við eigum rétt á að ræða hvar mörk kerfisins liggja: Hversu mikið álag ræður heilbrigðiskerfið við? Hversu margir eiga raunhæfan möguleika á að komast inn á húsnæðismarkaðinn? Hvað mikið álag ræður félagsþjónustan við? Hvernig ætlum við að bregðast við vaxandi ofbeldi og skipulagðri glæpastarfsemi erlendra glæpagengja sem hafa fest sig í sessi í samfélaginu? Niðurstaðan blasir við: Kerfin eru sprungin. Fjölskyldur kikna undan verðbólgu og skuldum. Erlend glæpagengi festa sig í sessi. Skattar hækka — þjónustan hrynur. Skýrar kröfur um ábyrgð og jafnvægi Við höfum ekki aðeins bent á vandann, heldur lagt fram skýrar kröfur sem snúast um ábyrgð, jafnvægi og raunhæfa stjórnun á hælisleitenda- og innflytjendamálum: Að hælisleitendur verði vistaðir í lokuðu úrræði eða sendir úr landi á meðan bakgrunnsrannsókn stendur, og þeir sem koma án skilríkja verði vistaðir eða vísað til baka. Afturköllun dvalarleyfa eða ríkisborgararéttar við alvarlegt brot eða rangar upplýsingar. Afnám fjölskyldusameiningar í núverandi mynd. Fimm ára hlé á nýjum hælisumsóknum á meðan kerfið er endurskoðað frá grunni. Að stuðningur við fólk í neyð sé veittur heima fyrir, þar sem hjálpin nýtist fleirum og betur. Erlendum brotamönnum afpláni í heimalandi sínu með milliríkjasamningum; slíkt fyrirkomulag er ódýrara og mannúðlegra. Þetta eru ekki kröfur um útilokun heldur skynsamlegar tillögur sem taka mið af mannúð og getu samfélagsins til að sinna bæði eigin borgurum og þeim sem leita hingað. En í stað þess að stjórnvöld svari þessum málefnalegu kröfum með rökum, svara þau með stimplun. Ábyrgðin er sameiginleg Þetta er ekki eingöngu á ábyrgð núverandi stjórnvalda. Ábyrgðin liggur hjá stjórnmálastéttinni í heild, hjá þeim sem hafa mótað stefnuna undanfarin ár og áratugi. Ákvörðunum hefur verið frestað, málum sópað undir teppi og stefnumótun oftar en ekki byggð á vinsældaleik frekar en raunhæfri langtímahugsun. Allir sem setið hafa við stjórnvöll landsins bera ábyrgð á þeirri stöðu sem nú blasir við. Spurning þjóðarinnar er einföld: Af hverju horfðu stjórnvöld áhugalaus á meðan kerfin hrundu smám saman? Af hverju var ekki gripið inn í áður en allt var komið í óefni? Það má ræða burðargetu velferðarkerfisins Við stöndum frammi fyrir spurningu sem fáir þora að ræða: Er burðargeta velferðarkerfisins óendanleg? Svarið er nei. Við eigum skýlausan rétt á heiðarlegri stefnumótun: Hvað er raunhæft? Hvernig tryggjum við þjónustu við þá sem hér búa og hafa byggt upp kerfið með sínum skattgreiðslum? Hverjir bera ábyrgð á þeirri stöðu sem komin er upp? Að spyrja þessara spurninga er ekki mannvonska. Það er samfélagsleg ábyrgð. Virðing fyrir þjóðinni Við eigum öll skýlausan rétt á því að stjórnvöld starfi í okkar þágu, en ekki í þágu elítunnar eða Evrópusambandsins. Við eigum að njóta virðingar í umræðunni og hafa rödd í samfélaginu sem við höfum byggt með vinnu, sköttum og fórnum. Við erum ekki vandamálið. Við erum þjóðin. Enginn hefur rétt til að svipta okkur þeirri reisn. Lýðræði byggir á ábyrgð Lýðræði er ekki aðeins kosningar á fjögurra ára fresti. Lýðræði krefst daglegrar ábyrgðar stjórnvalda gagnvart þjóðinni. Það krefst þess að þeir sem fara með völdin muni ávallt hverra hagsmuna þeir þjóna — og fyrir hvern þeir starfa. Í heilbrigðu lýðræði gilda einföld en ófrávíkjanleg viðmið: Gagnsæi: Ákvörðunartaka á sér stað fyrir opnum tjöldum, ekki bak við luktar dyr. Borgarar eiga rétt á að vita hverjir taka ákvarðanir, á hvaða forsendum og undir hvaða áhrifum. Samráð við þjóðina: Stór álitamál sem varða framtíð þjóðfélagsins skuli tekin í samráði við þjóðina sjálfa. Svör með rökum, ekki stimplum: Þegar borgarar spyrja málefnalegra spurninga eiga stjórnvöld að svara með skýrum rökum og gögnum — ekki með stimplun, sleggjudómum eða persónulegum árásum. Forgangsröðun: Á að snúast um hagsmuni þjóðarinnar til framtíðar, ekki skammtímagróða þrýstihópa, alþjóðlegra stofnana eða stjórnmálalegra leikja. Réttur borgaranna til að tjá sig: Allir eiga rétt á að spyrja, tjá sig, gagnrýna og krefjast svara — án þess að vera útskúfaðir, brennimerktir eða smánaðir. Lýðræði án þessara þátta er aðeins skuggamynd af sjálfu sér. Blekkingarleikur stjórnvalda Í stað þess að horfast í augu við vandann snúa stjórnvöld umræðunni yfir á upplifun fólks. Þau vilja frekar ræða hvernig fólk upplifir stöðuna heldur en að leysa vandann sjálfan. Fólki er sagt að það upplifi hlutina á „rangan hátt“ — að það skorti innsæi, skilning eða samhengi. Þannig er ábyrgðin flutt frá þeim sem stjórna yfir á almenning sjálfan, sem á að draga í efa eigin skilning á veruleikanum. Þetta er ekki stjórnsýsla í þágu fólksins. Þetta er kerfisbundin blekkingartækni, hönnuð til að verja stjórnvöld gegn réttmætum spurningum og kröfum um ábyrgð. Gaslýsing, blekkingarleikur og siðferðileg kúgun Í stað heiðarlegra svara mæta borgarar gaslýsingu: „Þetta er ekki raunverulegt vandamál.“ „Þetta er bara upplifun ykkar.“ Stjórnvöld beina athyglinni frá eigin ábyrgð og snúa umræðunni að því hvernig fólk upplifir hlutina — ekki hvort kerfið virki í raun. Þannig er ábyrgðin smám saman færð frá stjórnendum og yfir á almenning sjálfan: Vandinn er ekki brotnir innviðir — heldur skortur borgaranna á réttri sýn. Á meðan: Fólk bíður mánuðum saman eftir læknisaðstoð. Ungt fólk sér enga leið inn á húsnæðismarkaðinn. Fjölskyldur kafna í skuldum og verðbólgu. Velferðarþjónustan molnar og nær ekki lengur að sinna eigin borgurum. Að neita þessum staðreyndum er ekki stjórnsýsla heldur kerfisbundin þöggun — og markviss blekkingartækni sem ver stjórnvöld gegn gagnrýni og ábyrgð. Hvað óttast þau? Ef stefnan er traust, hvers vegna óttast stjórnvöld gagnrýni? Ef kerfin virka, hvers vegna þessi grimma og miskunnarlausa stimplun á þá sem spyrja? Hvað er verið að fela? Þau óttast að þjóðin átti sig á því að ákvarðanir eru teknar án hennar samþykkis — og oft gegn vilja þjóðarinnar. Þau hafa gleymt hverjum þau þjónuðu. Vald kjörinna fulltrúa byggir ekki á forréttindum heldur umboði. Það umboð er aðeins í gildi svo lengi sem þeir sem stjórna starfa í þágu þjóðarinnar — ekki gegn henni. Og þegar þjóðin spyr — er þeirra skylda að svara: Ekki gaslýsa. Ekki smána. Ekki útskúfa. Við munum ekki þegja Við látum ekki gaslýsa okkur. Við látum ekki útskúfa okkur. Við erum ekki í ofbeldissambandi. Við höldum áfram að spyrja: Hver ákvað? Hver ber ábyrgð? Af hverju fær þjóðin ekki rödd? Þau sem þola ekki að svara eigin þjóð eiga ekki skilið að stjórna henni. Höfundur er lýðræðissinni Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hælisleitendur Flóttafólk á Íslandi Flóttamenn Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Refsa fyrst, spyrja svo? Jakob Frímann Magnússon Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Þeir sem fara með völdin eiga að þjóna þjóð sinni af ábyrgð, skýra ákvarðanir sínar og standa fyrir stefnu sinni. En þegar borgarar leyfa sér að spyrja krefjandi spurninga um stefnu stjórnvalda, bregðast ráðamenn ítrekað við með stimplun, ásökunum og þöggun í stað heiðarlegra svara. Spurningum mætt með skömm Við höfum veitt stjórnvöldum umboð okkar til að stýra fjármunum, þjónustu og öryggi samfélagsins. Þegar við spyrjum hvort þessari ábyrgð sé sinnt með sóma, fáum við ekki svör heldur stimplun. Við spyrjum: Af hverju molnar heilbrigðiskerfið? Af hverju á ungt fólk erfitt með að eignast heimili? Hvers vegna hækka skattar þrátt fyrir versnandi þjónustu? Hvers vegna er lögum ekki framfylgt gagnvart glæpagengjum, mansali og brottvísunum? Af hverju fara tugir milljarða í stríðsrekstur sem þjóðin hefur aldrei samþykkt? Í stað málefnalegra svara fáum við á okkur ásakanir: Rasistar. Hægri öfgamenn. Illmenni. Popúlískur áróður. Nasistar. Þetta eru ekki svör. Þetta eru orð sem eiga að kæfa umræðuna. Við erum að ræða um kerfið — ekki einstaklingana Við gerum okkur grein fyrir því að fólk í neyð sækist eftir öryggi. En stjórnvöld hafa ekkert umboð til að keyra velferðarkerfið fram af bjargbrún án þess að þjóðin fái nokkuð að segja. Því það erum við sem borgum. Við eigum rétt á að ræða hvar mörk kerfisins liggja: Hversu mikið álag ræður heilbrigðiskerfið við? Hversu margir eiga raunhæfan möguleika á að komast inn á húsnæðismarkaðinn? Hvað mikið álag ræður félagsþjónustan við? Hvernig ætlum við að bregðast við vaxandi ofbeldi og skipulagðri glæpastarfsemi erlendra glæpagengja sem hafa fest sig í sessi í samfélaginu? Niðurstaðan blasir við: Kerfin eru sprungin. Fjölskyldur kikna undan verðbólgu og skuldum. Erlend glæpagengi festa sig í sessi. Skattar hækka — þjónustan hrynur. Skýrar kröfur um ábyrgð og jafnvægi Við höfum ekki aðeins bent á vandann, heldur lagt fram skýrar kröfur sem snúast um ábyrgð, jafnvægi og raunhæfa stjórnun á hælisleitenda- og innflytjendamálum: Að hælisleitendur verði vistaðir í lokuðu úrræði eða sendir úr landi á meðan bakgrunnsrannsókn stendur, og þeir sem koma án skilríkja verði vistaðir eða vísað til baka. Afturköllun dvalarleyfa eða ríkisborgararéttar við alvarlegt brot eða rangar upplýsingar. Afnám fjölskyldusameiningar í núverandi mynd. Fimm ára hlé á nýjum hælisumsóknum á meðan kerfið er endurskoðað frá grunni. Að stuðningur við fólk í neyð sé veittur heima fyrir, þar sem hjálpin nýtist fleirum og betur. Erlendum brotamönnum afpláni í heimalandi sínu með milliríkjasamningum; slíkt fyrirkomulag er ódýrara og mannúðlegra. Þetta eru ekki kröfur um útilokun heldur skynsamlegar tillögur sem taka mið af mannúð og getu samfélagsins til að sinna bæði eigin borgurum og þeim sem leita hingað. En í stað þess að stjórnvöld svari þessum málefnalegu kröfum með rökum, svara þau með stimplun. Ábyrgðin er sameiginleg Þetta er ekki eingöngu á ábyrgð núverandi stjórnvalda. Ábyrgðin liggur hjá stjórnmálastéttinni í heild, hjá þeim sem hafa mótað stefnuna undanfarin ár og áratugi. Ákvörðunum hefur verið frestað, málum sópað undir teppi og stefnumótun oftar en ekki byggð á vinsældaleik frekar en raunhæfri langtímahugsun. Allir sem setið hafa við stjórnvöll landsins bera ábyrgð á þeirri stöðu sem nú blasir við. Spurning þjóðarinnar er einföld: Af hverju horfðu stjórnvöld áhugalaus á meðan kerfin hrundu smám saman? Af hverju var ekki gripið inn í áður en allt var komið í óefni? Það má ræða burðargetu velferðarkerfisins Við stöndum frammi fyrir spurningu sem fáir þora að ræða: Er burðargeta velferðarkerfisins óendanleg? Svarið er nei. Við eigum skýlausan rétt á heiðarlegri stefnumótun: Hvað er raunhæft? Hvernig tryggjum við þjónustu við þá sem hér búa og hafa byggt upp kerfið með sínum skattgreiðslum? Hverjir bera ábyrgð á þeirri stöðu sem komin er upp? Að spyrja þessara spurninga er ekki mannvonska. Það er samfélagsleg ábyrgð. Virðing fyrir þjóðinni Við eigum öll skýlausan rétt á því að stjórnvöld starfi í okkar þágu, en ekki í þágu elítunnar eða Evrópusambandsins. Við eigum að njóta virðingar í umræðunni og hafa rödd í samfélaginu sem við höfum byggt með vinnu, sköttum og fórnum. Við erum ekki vandamálið. Við erum þjóðin. Enginn hefur rétt til að svipta okkur þeirri reisn. Lýðræði byggir á ábyrgð Lýðræði er ekki aðeins kosningar á fjögurra ára fresti. Lýðræði krefst daglegrar ábyrgðar stjórnvalda gagnvart þjóðinni. Það krefst þess að þeir sem fara með völdin muni ávallt hverra hagsmuna þeir þjóna — og fyrir hvern þeir starfa. Í heilbrigðu lýðræði gilda einföld en ófrávíkjanleg viðmið: Gagnsæi: Ákvörðunartaka á sér stað fyrir opnum tjöldum, ekki bak við luktar dyr. Borgarar eiga rétt á að vita hverjir taka ákvarðanir, á hvaða forsendum og undir hvaða áhrifum. Samráð við þjóðina: Stór álitamál sem varða framtíð þjóðfélagsins skuli tekin í samráði við þjóðina sjálfa. Svör með rökum, ekki stimplum: Þegar borgarar spyrja málefnalegra spurninga eiga stjórnvöld að svara með skýrum rökum og gögnum — ekki með stimplun, sleggjudómum eða persónulegum árásum. Forgangsröðun: Á að snúast um hagsmuni þjóðarinnar til framtíðar, ekki skammtímagróða þrýstihópa, alþjóðlegra stofnana eða stjórnmálalegra leikja. Réttur borgaranna til að tjá sig: Allir eiga rétt á að spyrja, tjá sig, gagnrýna og krefjast svara — án þess að vera útskúfaðir, brennimerktir eða smánaðir. Lýðræði án þessara þátta er aðeins skuggamynd af sjálfu sér. Blekkingarleikur stjórnvalda Í stað þess að horfast í augu við vandann snúa stjórnvöld umræðunni yfir á upplifun fólks. Þau vilja frekar ræða hvernig fólk upplifir stöðuna heldur en að leysa vandann sjálfan. Fólki er sagt að það upplifi hlutina á „rangan hátt“ — að það skorti innsæi, skilning eða samhengi. Þannig er ábyrgðin flutt frá þeim sem stjórna yfir á almenning sjálfan, sem á að draga í efa eigin skilning á veruleikanum. Þetta er ekki stjórnsýsla í þágu fólksins. Þetta er kerfisbundin blekkingartækni, hönnuð til að verja stjórnvöld gegn réttmætum spurningum og kröfum um ábyrgð. Gaslýsing, blekkingarleikur og siðferðileg kúgun Í stað heiðarlegra svara mæta borgarar gaslýsingu: „Þetta er ekki raunverulegt vandamál.“ „Þetta er bara upplifun ykkar.“ Stjórnvöld beina athyglinni frá eigin ábyrgð og snúa umræðunni að því hvernig fólk upplifir hlutina — ekki hvort kerfið virki í raun. Þannig er ábyrgðin smám saman færð frá stjórnendum og yfir á almenning sjálfan: Vandinn er ekki brotnir innviðir — heldur skortur borgaranna á réttri sýn. Á meðan: Fólk bíður mánuðum saman eftir læknisaðstoð. Ungt fólk sér enga leið inn á húsnæðismarkaðinn. Fjölskyldur kafna í skuldum og verðbólgu. Velferðarþjónustan molnar og nær ekki lengur að sinna eigin borgurum. Að neita þessum staðreyndum er ekki stjórnsýsla heldur kerfisbundin þöggun — og markviss blekkingartækni sem ver stjórnvöld gegn gagnrýni og ábyrgð. Hvað óttast þau? Ef stefnan er traust, hvers vegna óttast stjórnvöld gagnrýni? Ef kerfin virka, hvers vegna þessi grimma og miskunnarlausa stimplun á þá sem spyrja? Hvað er verið að fela? Þau óttast að þjóðin átti sig á því að ákvarðanir eru teknar án hennar samþykkis — og oft gegn vilja þjóðarinnar. Þau hafa gleymt hverjum þau þjónuðu. Vald kjörinna fulltrúa byggir ekki á forréttindum heldur umboði. Það umboð er aðeins í gildi svo lengi sem þeir sem stjórna starfa í þágu þjóðarinnar — ekki gegn henni. Og þegar þjóðin spyr — er þeirra skylda að svara: Ekki gaslýsa. Ekki smána. Ekki útskúfa. Við munum ekki þegja Við látum ekki gaslýsa okkur. Við látum ekki útskúfa okkur. Við erum ekki í ofbeldissambandi. Við höldum áfram að spyrja: Hver ákvað? Hver ber ábyrgð? Af hverju fær þjóðin ekki rödd? Þau sem þola ekki að svara eigin þjóð eiga ekki skilið að stjórna henni. Höfundur er lýðræðissinni
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar
Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun