Steinrennum loftslagsvandann Bergur Sigfússon og Edda Sif Aradótir Pind og Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifa 7. maí 2019 13:00 Í fréttum RÚV þann 30. apríl sl. kom fram að losun á koldíoxíði hér á landi muni aukast um rúm 10 prósent ef starfsemi verður hafin á ný í kísilverksmiðjunni í Helguvík. Þá kemur fram í aðgerðaráætlun ríkisstjórnarinnar í loftslagsmálum að gert er ráð fyrir að losun frá stóriðju eigi eftir að aukast verulega fram til ársins 2030. Það er óásættanlegt að gert sé ráð fyrir aukinni losun hér á landi á tímum þegar helsta vá sem steðjar að okkur tengist gríðarlegri losun á koldíoxíði og þeim áhrifum sem sú losun hefur haft og mun hafa á loftslag á jörðinni. Nú er svo komið að árleg losun á heimsvísu er um 35 gígatonn - það er að segja 35 milljarðar tonna af koldíoxíði á ári hverju; meira en 1000 tonn á hverri sekúndu. Meðalhitinn á jörðinni hefur hækkað um um það bil eina gráðu á síðustu hundrað árum eða svo og við erum þegar farin að sjá afleiðingar þessarar hlýnunar í meiri öfgum í veðurfari, súrnun sjávar, bráðnun jökla svo eitthvað sé nefnt. Að öllu óbreyttu mun meðalhiti á jörðinni hafa hækkað um aðra gráðu til viðbótar um miðbik þessarar aldar. Áframhaldandi hlýnun mun hafa alvarlegar afleiðingar, meðal annars aukinn þurrk, aukin flóð og fleiri storma. Milljónir munu missa lífsviðurværi sitt og ekki eiga annarra kosta völ en að flýja heimkynni sín, sem aftur skapar spennu og eykur líkur á ófriði. Þegar hefur vistkerfum jarðar hrakað og er nú talið að allt að milljón tegundir lífvera séu í útrýmingarhættu. Einungis útdauði tegunda í kjölfar áreksturs loftsteins á jörðina þegar meðal annars risaeðlur dóu út er sambærilegur við þær hamfarir sem mannkynið er að valda jörðinni með gengdarlausri losun koldíoxíðs. Að halda þessari hlýnun í skefjum mun kosta gríðarlega fyrirhöfn en vera vel þess virði hvort sem horft er til fjárhagslegra, samfélagslegra eða umhverfislegra þátta. T.a.m. hefur ítrekað verið sýnt fram á það að kostnaðurinn við að aðlagast og takast á við loftslagsbreytingar sé umtalsvert meiri en kostnaðurinn sem felst í því að koma í veg fyrir þær. Föngun og binding á koldíoxíði Í desember 2015 komu leiðtogar heimsins saman í París og sammæltust um að hlýnun jarðar muni hafa alvarlegar afleiðingar - en jafnframt að samhent átak geti og muni skipta sköpum til að minnka afleiðingar þessarar hlýnunar á líf fólks og samfélagið í heild sinni. Parísarsáttmálinn leit dagsins ljós og í honum er skýrt kveðið á um að halda þessari hlýnun vel undir 2°C, og reyna með öllum ráðum að takmarka hana við eina og hálfa gráðu. Og svona lítur framtíðin út - leiðin að Parísarsáttmálanum í augum loftslagsnefndar sameinuðu þjóðanna; nú þurfum við að beygja af leið og halda í vegferð þar sem við þurfum á örskömmum tíma að minnka losun á koldíoxíði út í andrúmsloftið, og hætta allri losun um miðbik þessarar aldar. Hægt er að ná markmiðum Parísarsáttmálans með tækni sem nú þegar er til eða í þróun og til þess þurfum við ekki að reiða okkur á nýja tækni. Dæmi um slíka tækni sem talið er að muni spila stórt hlutverk er tækni til að fanga og binda koldíoxíð (e. carbon capture and storage, CCS). Þróun slíkrar tækni hófst þegar í lok áttunda áratugar síðustu aldar þegar upp komu hugmyndir um að fanga koldíoxíð úr útblæstri frá gashreinsistöðvum í Bandaríkjunum og dæla niður í jörðina í stað þess að sleppa út í andrúmsloftið. Undanfarna tvo áratugi hefur þessi tækni verið þróuð áfram til að draga úr koldíoxíðslosun orkuvera sem og sementsverksmiðja, ál- og stálvera svo dæmi séu tekin. Hreinsibúnaði til að fanga koldíoxíðið er skeytt við útblásturskerfi orku- og iðjuvera og getur verið hluti af hönnun nýs vers en einnig má með mismikilli fyrirhöfn bæta hreinsibúnaði aftan við framleiðslueiningar í rekstri. Í gegnum tíðina hefur aðaláhersla verið lögð á að binda koldíoxíð í setlögum, en jarðlög sem henta slíkri bindingu er ekki að finna á Íslandi. Hér á landi hefur þó verið þróuð ný tækni til kolefnisbindingar sem hlotið hefur mikla athygli, þar sem koldíoxíð er leyst í vatni og því svo dælt niður í basaltlög þar sem það binst í steindum - eða steinrennur. Tæknin, sem kölluð er CarbFix, hefur verið í þróun við Hellisheiðarvirkjun frá árinu 2007. Upphafleg hönnun Hellisheiðarvirkjunar gerði ekki ráð fyrir því að fanga koldíoxíð frá virkjuninni og var öllu gasi sleppt út í andrúmsloftið fyrstu rekstrarár hennar. Til að hægt væri að beita CarbFix tækninni þurfti því að breyta öllum vélasamstæðum virkjunarinnar. Virkjuninni var breytt í skrefum og síðan 2014 hefur föngun og niðurdæling farið stigvaxandi samfara þeim breytingum og uppbyggingu og nú er þriðjungi þess koldíoxíðs sem streymir um virkjunina eða um 12,000 tonnum dælt niður árlega undir merkjum CarbFix verkefnisins. Þessa aðferð mætti nýta til að binda koldíoxíð úr útblæstri hér á landi, meðal annars frá ál- og kísilverum. Að leysa loftslagsvandann Mergur málsins er sá að tæknin til að fanga og binda koldíoxíð frá iðnferlum líkt og þeim sem nú bera langmesta ábyrgð á losun á Íslandi, svo sem frá álverum og kísilverum, er nú þegar til. Það er því hægt að fara í aðgerðir til að minnka þessa losun verulega. Raunar verður Parísarmarkmiðunum ekki náð án þess að farið sé í stórtækar aðgerðir við kolefnisföngun og bindingu á heimsvísu, því þó að endurnýjanlegir orkugjafar myndu leysa orkuframleiðslu með jarðefnaeldsneyti alfarið af hólmi er ekki útlit fyrir það að heimsbyggðin muni hætta að reiða sig á ál, stál og sement í fyrirsjáanlegri framtíð. Það sem helst virðist standa í vegi fyrir því að þessi tækni sé nýtt á mun stærri skala er kostnaður - eins og staðan er í dag kostar það mun minna að losa koldíoxíð út í andrúmsloftið en að fanga það og binda. Í nýrri skýrslu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins er lagt til að allt að 70 dollara kolefnisskattur sé settur á losun á koldíoxíði, enda sé það langárangursríkasta leiðin til að knýja fram þær breytingar sem lagt er upp með í Parísarsáttmálanum í baráttunni við loftslagsbreytingar. Þetta er svipað verð og sett hefur verið fram í rannsóknum á útblásturskerfum álvera. Ef þessi leið væri farin væri loftslagsvandinn úr sögunni. Slíkar aðgerðir krefjast þó mikils hugrekkis af hálfu stjórnvalda og atvinnulífs. Staðan er því sú að gert er ráð fyrir að losun Íslands aukist á næstu árum þrátt fyrir vitneskju okkar um afleiðingar þessarar losunar, þrátt fyrir það að tækni til að minnka þessa losun sé þegar til og þrátt fyrir hið mikla forskot sem Ísland hefur vegna nýtingar á endurnýjanlegri orku með aðeins lágmarks losun samanborið við önnur lönd. Sýnum samfélagslega ábyrgð og frumkvæði og byrjum strax að róa öllum árum saman að því að draga úr losun. Í þeirri vegverð er enginn undanskilinn. Tæknilega getum við það, fræðilega getum við það - það eina sem vantar er dugur og þor og vilji til að vera hluti af lausninni við stærstu áskorun samtímans. Höfundar eru kolefnisfargarar og stýra CarbFix-verkefninu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Edda Sif Aradóttir Mest lesið Halldór 26.04.2025 Halldór Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Friður - í framsöguhætti eða viðtengingarhætti? Bryndís Schram skrifar Skoðun Næringarfræði er lykillinn að betri heilsu, viltu vera með? Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar Skoðun Löngu þarft samtal um hóp sem gleymist! Katarzyna Kubiś skrifar Skoðun Menntun fyrir öll – nema okkur Haukur Guðmundsson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann skrifar Skoðun Kirkjugarðsballið: Eiga Íslendingar að mæta þar? Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens skrifar Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson skrifar Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson skrifar Skoðun Lausnin liggur fyrir – Landspítali þarf að stíga skrefið Sandra B. Franks skrifar Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson skrifar Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun „Er stjúpmamma þín vond eins og í Öskubusku?“ Hafdís Bára Ólafsdóttir skrifar Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Valdið og samvinnuhugsjónin Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun NPA breytti lífinu mínu Sveinbjörn Eggertsson skrifar Skoðun Hefur þú tilkynnt um ofbeldi gegn barni? Alfa Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Gildi kærleika og mannúðar Toshiki Toma skrifar Skoðun Hvernig tryggjum við samkeppnishæfni þjóðar? Jón Skafti Gestsson skrifar Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Sjá meira
Í fréttum RÚV þann 30. apríl sl. kom fram að losun á koldíoxíði hér á landi muni aukast um rúm 10 prósent ef starfsemi verður hafin á ný í kísilverksmiðjunni í Helguvík. Þá kemur fram í aðgerðaráætlun ríkisstjórnarinnar í loftslagsmálum að gert er ráð fyrir að losun frá stóriðju eigi eftir að aukast verulega fram til ársins 2030. Það er óásættanlegt að gert sé ráð fyrir aukinni losun hér á landi á tímum þegar helsta vá sem steðjar að okkur tengist gríðarlegri losun á koldíoxíði og þeim áhrifum sem sú losun hefur haft og mun hafa á loftslag á jörðinni. Nú er svo komið að árleg losun á heimsvísu er um 35 gígatonn - það er að segja 35 milljarðar tonna af koldíoxíði á ári hverju; meira en 1000 tonn á hverri sekúndu. Meðalhitinn á jörðinni hefur hækkað um um það bil eina gráðu á síðustu hundrað árum eða svo og við erum þegar farin að sjá afleiðingar þessarar hlýnunar í meiri öfgum í veðurfari, súrnun sjávar, bráðnun jökla svo eitthvað sé nefnt. Að öllu óbreyttu mun meðalhiti á jörðinni hafa hækkað um aðra gráðu til viðbótar um miðbik þessarar aldar. Áframhaldandi hlýnun mun hafa alvarlegar afleiðingar, meðal annars aukinn þurrk, aukin flóð og fleiri storma. Milljónir munu missa lífsviðurværi sitt og ekki eiga annarra kosta völ en að flýja heimkynni sín, sem aftur skapar spennu og eykur líkur á ófriði. Þegar hefur vistkerfum jarðar hrakað og er nú talið að allt að milljón tegundir lífvera séu í útrýmingarhættu. Einungis útdauði tegunda í kjölfar áreksturs loftsteins á jörðina þegar meðal annars risaeðlur dóu út er sambærilegur við þær hamfarir sem mannkynið er að valda jörðinni með gengdarlausri losun koldíoxíðs. Að halda þessari hlýnun í skefjum mun kosta gríðarlega fyrirhöfn en vera vel þess virði hvort sem horft er til fjárhagslegra, samfélagslegra eða umhverfislegra þátta. T.a.m. hefur ítrekað verið sýnt fram á það að kostnaðurinn við að aðlagast og takast á við loftslagsbreytingar sé umtalsvert meiri en kostnaðurinn sem felst í því að koma í veg fyrir þær. Föngun og binding á koldíoxíði Í desember 2015 komu leiðtogar heimsins saman í París og sammæltust um að hlýnun jarðar muni hafa alvarlegar afleiðingar - en jafnframt að samhent átak geti og muni skipta sköpum til að minnka afleiðingar þessarar hlýnunar á líf fólks og samfélagið í heild sinni. Parísarsáttmálinn leit dagsins ljós og í honum er skýrt kveðið á um að halda þessari hlýnun vel undir 2°C, og reyna með öllum ráðum að takmarka hana við eina og hálfa gráðu. Og svona lítur framtíðin út - leiðin að Parísarsáttmálanum í augum loftslagsnefndar sameinuðu þjóðanna; nú þurfum við að beygja af leið og halda í vegferð þar sem við þurfum á örskömmum tíma að minnka losun á koldíoxíði út í andrúmsloftið, og hætta allri losun um miðbik þessarar aldar. Hægt er að ná markmiðum Parísarsáttmálans með tækni sem nú þegar er til eða í þróun og til þess þurfum við ekki að reiða okkur á nýja tækni. Dæmi um slíka tækni sem talið er að muni spila stórt hlutverk er tækni til að fanga og binda koldíoxíð (e. carbon capture and storage, CCS). Þróun slíkrar tækni hófst þegar í lok áttunda áratugar síðustu aldar þegar upp komu hugmyndir um að fanga koldíoxíð úr útblæstri frá gashreinsistöðvum í Bandaríkjunum og dæla niður í jörðina í stað þess að sleppa út í andrúmsloftið. Undanfarna tvo áratugi hefur þessi tækni verið þróuð áfram til að draga úr koldíoxíðslosun orkuvera sem og sementsverksmiðja, ál- og stálvera svo dæmi séu tekin. Hreinsibúnaði til að fanga koldíoxíðið er skeytt við útblásturskerfi orku- og iðjuvera og getur verið hluti af hönnun nýs vers en einnig má með mismikilli fyrirhöfn bæta hreinsibúnaði aftan við framleiðslueiningar í rekstri. Í gegnum tíðina hefur aðaláhersla verið lögð á að binda koldíoxíð í setlögum, en jarðlög sem henta slíkri bindingu er ekki að finna á Íslandi. Hér á landi hefur þó verið þróuð ný tækni til kolefnisbindingar sem hlotið hefur mikla athygli, þar sem koldíoxíð er leyst í vatni og því svo dælt niður í basaltlög þar sem það binst í steindum - eða steinrennur. Tæknin, sem kölluð er CarbFix, hefur verið í þróun við Hellisheiðarvirkjun frá árinu 2007. Upphafleg hönnun Hellisheiðarvirkjunar gerði ekki ráð fyrir því að fanga koldíoxíð frá virkjuninni og var öllu gasi sleppt út í andrúmsloftið fyrstu rekstrarár hennar. Til að hægt væri að beita CarbFix tækninni þurfti því að breyta öllum vélasamstæðum virkjunarinnar. Virkjuninni var breytt í skrefum og síðan 2014 hefur föngun og niðurdæling farið stigvaxandi samfara þeim breytingum og uppbyggingu og nú er þriðjungi þess koldíoxíðs sem streymir um virkjunina eða um 12,000 tonnum dælt niður árlega undir merkjum CarbFix verkefnisins. Þessa aðferð mætti nýta til að binda koldíoxíð úr útblæstri hér á landi, meðal annars frá ál- og kísilverum. Að leysa loftslagsvandann Mergur málsins er sá að tæknin til að fanga og binda koldíoxíð frá iðnferlum líkt og þeim sem nú bera langmesta ábyrgð á losun á Íslandi, svo sem frá álverum og kísilverum, er nú þegar til. Það er því hægt að fara í aðgerðir til að minnka þessa losun verulega. Raunar verður Parísarmarkmiðunum ekki náð án þess að farið sé í stórtækar aðgerðir við kolefnisföngun og bindingu á heimsvísu, því þó að endurnýjanlegir orkugjafar myndu leysa orkuframleiðslu með jarðefnaeldsneyti alfarið af hólmi er ekki útlit fyrir það að heimsbyggðin muni hætta að reiða sig á ál, stál og sement í fyrirsjáanlegri framtíð. Það sem helst virðist standa í vegi fyrir því að þessi tækni sé nýtt á mun stærri skala er kostnaður - eins og staðan er í dag kostar það mun minna að losa koldíoxíð út í andrúmsloftið en að fanga það og binda. Í nýrri skýrslu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins er lagt til að allt að 70 dollara kolefnisskattur sé settur á losun á koldíoxíði, enda sé það langárangursríkasta leiðin til að knýja fram þær breytingar sem lagt er upp með í Parísarsáttmálanum í baráttunni við loftslagsbreytingar. Þetta er svipað verð og sett hefur verið fram í rannsóknum á útblásturskerfum álvera. Ef þessi leið væri farin væri loftslagsvandinn úr sögunni. Slíkar aðgerðir krefjast þó mikils hugrekkis af hálfu stjórnvalda og atvinnulífs. Staðan er því sú að gert er ráð fyrir að losun Íslands aukist á næstu árum þrátt fyrir vitneskju okkar um afleiðingar þessarar losunar, þrátt fyrir það að tækni til að minnka þessa losun sé þegar til og þrátt fyrir hið mikla forskot sem Ísland hefur vegna nýtingar á endurnýjanlegri orku með aðeins lágmarks losun samanborið við önnur lönd. Sýnum samfélagslega ábyrgð og frumkvæði og byrjum strax að róa öllum árum saman að því að draga úr losun. Í þeirri vegverð er enginn undanskilinn. Tæknilega getum við það, fræðilega getum við það - það eina sem vantar er dugur og þor og vilji til að vera hluti af lausninni við stærstu áskorun samtímans. Höfundar eru kolefnisfargarar og stýra CarbFix-verkefninu.
Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Hlustum á okkar landsliðskonur - sýnum Ísrael rauða spjaldið Hrönn G. Guðmundsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar