Skoðun

Söngva­keppni og stríðs­glæpir

Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar

Í dag hefst söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Keppnin í ár er pólitískur gjörningur þar sem ríki Evrópu, í gegnum ríkissjónvarpsstöðvar sínar, fylkja liði um stjórnvöld í Ísrael og sýna pólitískan stuðning sinn við þau í verki með söng og dansi.

Þá er ég ekki að segja að Ríkisútvarp Íslands eða tónlistarfólkið sem keppir í ár hafi ekki átt annarra kosta völ en að taka þátt. Það var möguleiki, þó auðvitað hefði það ekki verið auðvelt. En, á endanum snýst þetta um ríkisstjórn Íslands og stefnu hennar í utanríkismálum. Keppnin er pólitískur gjörningur.

Hvað sá samband evrópskra sjónvarpsstöðva fyrir sér síðastliðið haust þegar það ákvað að standa með Ísrael í gegnum þykkt og þunnt? Hélt fólk að þetta myndi allt saman bara hætta ef það lokaði augunum og horfði í aðra átt? Ég veit það ekki af því að ég skil það ekki. Líklega sá enginn beinlínis fyrir sér að á meðan keppnin færi fram færi milljón manns undir hnífinn en það er samt væntanlega það sem er að fara að gerast í Rafah núna í vikunni.

Hér eru nokkur atriði frá síðastliðnu hálfa ári sem íslenska ríkið leggur opinbera blessun sína yfir í kvöld:

Aðför að fólki og lífi þeirra sem Alþjóðadómstóllinn í Haag hefur úrskurðað að sé líklega þjóðarmorð. (Ég á í erfiðleikum með að ná utan um frasann „plausible genocide“ á íslensku.)

Grimmileg aðför að líflínu Palestínufólks, UNRWA. (Og hér er Ísland ekki bara stuðningsmaður heldur gerandi.)

Dráp á 35.000 manns (varlega talið)

Að það sé ásættanlegt og eðlilegt að 70% fallinna séu konur og börn.

Að hernaður þar sem tala munaðarlausra barna var í febrúar orðin 19.000 sé eðlilegur.

Að 75 börn deyji á hverjum degi og 10 börn missi einn eða fleiri útlim.

Að manngerðri hungursneyð sé beitt gagnvart 2 milljónum manna.

Að fólk sem bíður eftir mat og hjálpargögnum sé myrt.

Að starfsmenn hjálparsamtaka séu myrtir.

Að eyðilegging húsa sé á við það sem gerðist síðast í seinni heimsstyrjöldinni.

Að spítalar séu herteknir og eyðilagðir.

Að herinn skilji eftir sig fjöldagrafir með hundruðum illa leikinna líkama á spítölum.

Að læknum og hjúkrunarfræðingum sé rænt og þeir myrtir.

Að aflimanir fari fram án deyfingar.

Að háskólar séu sprengdir í loft upp.

Að kennarar og nemendur séu drepnir.

Að mörg hundruð ára, stundum þúsund ára, gömlum menningarminjum sé rústað.

Að skjalasafn sé sprengt í loft upp.

Að bókasöfn séu sprengd í loft upp.

Að börn séu skotin í höfuðið.

Að fjölmiðlafólk sé skotmark.

Að fjölskyldur Hamasliða séu skotmörk.

Að fólk sé handtekið án dóms og laga og pyntað í fangelsum, upp að því marki að aflimanir vegna illrar meðferðar séu „routine event“.

Að fólk sem heldur á hvítum fánum og leiðir börn sér við hönd sé skotið á færi.

Að 6 ára stúlka í bíl fullum af sundurskotnum líkum sé notuð sem tálbeita til að sprengja sjúkrabíl í loft upp, áður en hún er sjálf myrt.

Að hvítur fosfór sé notaður í hernaði. (Ef þið vitið ekki hvaða áhrif hvítur fosfór hefur á mannshúð þá tekur enga stund að myndagúgla.)

Að fólk sé sprengt í tætlur í tjöldum þegar það á ekki lengur í nein hús að venda.

Að hálfnaktir menn á flótta frá kvölurum sínum með hvíta fána séu skotnir á færi. (Þið munið eftir ísraelsku gíslunum? Svo voru allir gíslarnir sem fundust kafnaðir í jarðgöngum og voru líklega líka fórnarlömb ísraelska hersins.)

Að ísraelsk stjórnvöld hunsi háværa fjöldahreyfingu innanlands sem vill fá gíslana heim.

Að grafið sé undan Sameinuðu þjóðunum og mikilvægum alþjóðalögum og -stofnunum.

Nú nenni ég ekki að telja meira upp en þetta er þeir helstu stríðsglæpir sem Ísland tekur virkan þátt í að leyfa að viðgangast. Íslensk stjórnvöld styðja þetta og sá stuðningur er sýndur í verki í kvöld í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva.

Það eina sem við getum gert núna er að horfa ekki.

Höfundur hefur áhyggjur af því samfélagi sem hafnar ekki stríðsglæpum og þjóðarmorði.




Skoðun

Skoðun

BRCA

Elín Íris Fanndal Jónasdóttir skrifar

Sjá meira


×