Opið bréf til borgarstjóra Helga Þórormsdóttir skrifar 14. október 2024 16:02 Ég ætla að byrja á að viðurkenna mistök mín og gangast við þeim því það er það sem ég kenni nemendum mínum að gera og vonast til að kenna þér það með þessu bréfi. Fyrir tveimur árum sat ég námskeið hjá framsókn í Reykjavík þar sem þú ræddir um framkomu gagnvart fjölmiðlum og kosningabaráttuna sem framundan var fyrir sveitastjórnakosningar. Þar var þér teflt fram sem borgarstjóraefni framsóknar í Reykjavík. Ég hlustaði af athygli og aðdáun og var svo stolt af þér í borgarstjóra framboðið. Ég féll algerlega fyrir þér sem borgarstjóra og framsóknarmanni og taldi þig frábæran leiðtoga þannig þú getur ímyndað þér skellinn í gær þegar ég las og horfði á ummælin þín. Ég hef starfað sem kennari í yfir 10 ár, og stjórnandi í 3 ár. Ég ætla ekki að segja þér kæri borgarstjóri hversu mikið starfið mitt hefur breyst undanfarin ár, það sem einu sinni var kennsla, þar sem átti að hugsa um kennsluaðferð og kennslufræði barna, er orðið svo allt annað núna! Ég er með svo marga hatta að ég ber þá engan veginn, námið mitt í kennslufræðum gerði ekki ráð fyrir að ég þyrfti að verða sálfræðingur, geðlæknir, foreldri, ráðgjafi og almennur sérfræðingur í næstum því öllu. Hattarnir mínir á hverjum degi eru óteljandi og á það við um alla mína kollega í stéttinni minni! Við erum að drukkna en reynum að halda okkur á floti á hverjum degi. Við mætum með bros á vör í vinnuna, nýr dagur, ný tækifæri og sem betur fer er kennarastarfið aldrei leiðinlegt því að það kemur svo mikið upp á hverjum degi að þú myndir ekki trúa því. Ég hef tekið á móti mörgum kennaranemum og nýútskrifuðum kennurum og þeir eru alltaf jafn hissa þegar þeir byrja að kenna og átta sig á því hvað felst í raun í kennslu. Það er nefninlega málið, þorri manna veit ekki hvað felst í því að vera kennari og hversu ótrúlega fjölbreytt verkefnin eru. Við vitum að við völdum okkur þetta starf, enda valið af ástríðu en síðan kemur launaseðillinn hver mánaðarmót og flest okkar þurfum að vinna aðra vinnu ásamt kennslunni. Samt sem áður er starfið okkar frá 7:45 -16:30 og lítill tími fyrir aðra vinnu en mjög margir í kennarastéttinni láta sig hafa það. Því kennslan er það sem við viljum lifa fyrir. Ég verð samt líka að minnast á ummæli þín um veikindi kennara, það væri áhugavert að taka saman hversu margir kennarar eru í veikindaleyfi og hversu margir eru það vegna myglu í húsnæði. Það er enginn sem fer léttvægt í veikindaleyfi, því ég veit það sjálf að það eru þung spor en svo nauðsynleg stundum. Við kennarastéttin þurfum að hlúa að okkur og setja súrefnisgrímuna fyrst á okkur til að geta bjargað börnunum og það er nákvæmlega þess vegna sem ég ætla að taka þátt í verkfallsbaráttunni! Kæri Einar, mig langar svo að skora á þig að biðjast raunverulega afsökunar á þessum ummælum þínum, það er ekki nóg að setja einhvern fallegan texta út í kosmósið, það sem ég myndi vilja sjá þig gera er að hafa samband við skóla á höfuðborgarsvæðinu (ég veit þeir tækju glaðir á móti þér því það er mikill kennaraskortur) Ég vil sjá þig vinna í skóla þar í nokkra daga sem alvöru kennari, síðan máttu ræða við okkur opinberlega um skólamál eins og þig listir. Eins og ég kom að hér að ofan er ég orðinn stjórnandi í skóla núna, ég reyni að bera hag minna kennara alltaf fyrir brjósti og ég tala nú ekki um hag barnanna minna. Það er erfitt að gera eins vel og maður getur þegar kennara skorturinn er eins mikill og hann er orðinn. Þegar síminn hringir og manneskja sem er varla með stúdentspróf biður um vinnu, liggur við að maður hoppi af kæti því hún gæti komið að kenna, við erum komin þangað minn kæri. Ef við ætlum ekki að stefna þangað þurfum við virkilega að gera eitthvað í okkar málum, kennarar eru fagstétt og þurfa að fá laun og virðinguna sem þeir eiga skilið. Þar er alls ekki bara við þig að sakast en þú ert fyrirmynd og þegar leiðtogi eins og þú hefur þessar skoðanir og völdin til að koma þeim áfram erum við á slæmri vegferð. Í gær varð ég sorgmædd, leið og uppgefin en síðan hugsaði ég með mér að nú þurfa kennarar svo sannarlega að standa saman. Ég sá það síðan strax þegar ég opnaði samfélagsmiðla í morgun að baráttan okkar er hafin, við látum ekki koma svona fram við okkur. Samfélagið allt þarf að átta sig á þeim fjársjóði sem við kennarar höfum að geyma, við þurfum að fá tíma og rúm til að skipuleggja kennsluna en ekki standa í endalausum auka verkefnum frá vinstri, hægri, miðju eða að ofan. Við viljum einbeita okkur að börnunum og það er það sem við eigum að fá að gera. Þið þurfið að treysta okkur til þess því við höfum oft sýnt það og sannað að við erum traustsins verð! Það kostar að reka faglegt og gott skólakerfi þar sem gert er ráð fyrir fjölbreyttum nemendahópi og þannig skólakerfi viljum við standa fyrir. Við viljum það sem er börnunum fyrir bestu því þau eru fjársjóður framtíðarinnar. Ég ætla ljúka þessum orðum með því að segja við þig eins og ég segi við nemendurna mína: Við getum öll gert mistök, þau eru til þess að læra af. Þegar við gerum mistök er mikilvægt að viðurkenna þau og gangast við þeim. Með von um skjót viðbrögð Höfundur er deildarstjóri og fyrrverandi grunnskólakennari til margra ára. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Grunnskólar Reykjavík Kjaramál Kjaraviðræður 2023-24 Kennaraverkfall 2024 Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Sigursaga Evrópu í 21 ár Pawel Bartoszek skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Sjá meira
Ég ætla að byrja á að viðurkenna mistök mín og gangast við þeim því það er það sem ég kenni nemendum mínum að gera og vonast til að kenna þér það með þessu bréfi. Fyrir tveimur árum sat ég námskeið hjá framsókn í Reykjavík þar sem þú ræddir um framkomu gagnvart fjölmiðlum og kosningabaráttuna sem framundan var fyrir sveitastjórnakosningar. Þar var þér teflt fram sem borgarstjóraefni framsóknar í Reykjavík. Ég hlustaði af athygli og aðdáun og var svo stolt af þér í borgarstjóra framboðið. Ég féll algerlega fyrir þér sem borgarstjóra og framsóknarmanni og taldi þig frábæran leiðtoga þannig þú getur ímyndað þér skellinn í gær þegar ég las og horfði á ummælin þín. Ég hef starfað sem kennari í yfir 10 ár, og stjórnandi í 3 ár. Ég ætla ekki að segja þér kæri borgarstjóri hversu mikið starfið mitt hefur breyst undanfarin ár, það sem einu sinni var kennsla, þar sem átti að hugsa um kennsluaðferð og kennslufræði barna, er orðið svo allt annað núna! Ég er með svo marga hatta að ég ber þá engan veginn, námið mitt í kennslufræðum gerði ekki ráð fyrir að ég þyrfti að verða sálfræðingur, geðlæknir, foreldri, ráðgjafi og almennur sérfræðingur í næstum því öllu. Hattarnir mínir á hverjum degi eru óteljandi og á það við um alla mína kollega í stéttinni minni! Við erum að drukkna en reynum að halda okkur á floti á hverjum degi. Við mætum með bros á vör í vinnuna, nýr dagur, ný tækifæri og sem betur fer er kennarastarfið aldrei leiðinlegt því að það kemur svo mikið upp á hverjum degi að þú myndir ekki trúa því. Ég hef tekið á móti mörgum kennaranemum og nýútskrifuðum kennurum og þeir eru alltaf jafn hissa þegar þeir byrja að kenna og átta sig á því hvað felst í raun í kennslu. Það er nefninlega málið, þorri manna veit ekki hvað felst í því að vera kennari og hversu ótrúlega fjölbreytt verkefnin eru. Við vitum að við völdum okkur þetta starf, enda valið af ástríðu en síðan kemur launaseðillinn hver mánaðarmót og flest okkar þurfum að vinna aðra vinnu ásamt kennslunni. Samt sem áður er starfið okkar frá 7:45 -16:30 og lítill tími fyrir aðra vinnu en mjög margir í kennarastéttinni láta sig hafa það. Því kennslan er það sem við viljum lifa fyrir. Ég verð samt líka að minnast á ummæli þín um veikindi kennara, það væri áhugavert að taka saman hversu margir kennarar eru í veikindaleyfi og hversu margir eru það vegna myglu í húsnæði. Það er enginn sem fer léttvægt í veikindaleyfi, því ég veit það sjálf að það eru þung spor en svo nauðsynleg stundum. Við kennarastéttin þurfum að hlúa að okkur og setja súrefnisgrímuna fyrst á okkur til að geta bjargað börnunum og það er nákvæmlega þess vegna sem ég ætla að taka þátt í verkfallsbaráttunni! Kæri Einar, mig langar svo að skora á þig að biðjast raunverulega afsökunar á þessum ummælum þínum, það er ekki nóg að setja einhvern fallegan texta út í kosmósið, það sem ég myndi vilja sjá þig gera er að hafa samband við skóla á höfuðborgarsvæðinu (ég veit þeir tækju glaðir á móti þér því það er mikill kennaraskortur) Ég vil sjá þig vinna í skóla þar í nokkra daga sem alvöru kennari, síðan máttu ræða við okkur opinberlega um skólamál eins og þig listir. Eins og ég kom að hér að ofan er ég orðinn stjórnandi í skóla núna, ég reyni að bera hag minna kennara alltaf fyrir brjósti og ég tala nú ekki um hag barnanna minna. Það er erfitt að gera eins vel og maður getur þegar kennara skorturinn er eins mikill og hann er orðinn. Þegar síminn hringir og manneskja sem er varla með stúdentspróf biður um vinnu, liggur við að maður hoppi af kæti því hún gæti komið að kenna, við erum komin þangað minn kæri. Ef við ætlum ekki að stefna þangað þurfum við virkilega að gera eitthvað í okkar málum, kennarar eru fagstétt og þurfa að fá laun og virðinguna sem þeir eiga skilið. Þar er alls ekki bara við þig að sakast en þú ert fyrirmynd og þegar leiðtogi eins og þú hefur þessar skoðanir og völdin til að koma þeim áfram erum við á slæmri vegferð. Í gær varð ég sorgmædd, leið og uppgefin en síðan hugsaði ég með mér að nú þurfa kennarar svo sannarlega að standa saman. Ég sá það síðan strax þegar ég opnaði samfélagsmiðla í morgun að baráttan okkar er hafin, við látum ekki koma svona fram við okkur. Samfélagið allt þarf að átta sig á þeim fjársjóði sem við kennarar höfum að geyma, við þurfum að fá tíma og rúm til að skipuleggja kennsluna en ekki standa í endalausum auka verkefnum frá vinstri, hægri, miðju eða að ofan. Við viljum einbeita okkur að börnunum og það er það sem við eigum að fá að gera. Þið þurfið að treysta okkur til þess því við höfum oft sýnt það og sannað að við erum traustsins verð! Það kostar að reka faglegt og gott skólakerfi þar sem gert er ráð fyrir fjölbreyttum nemendahópi og þannig skólakerfi viljum við standa fyrir. Við viljum það sem er börnunum fyrir bestu því þau eru fjársjóður framtíðarinnar. Ég ætla ljúka þessum orðum með því að segja við þig eins og ég segi við nemendurna mína: Við getum öll gert mistök, þau eru til þess að læra af. Þegar við gerum mistök er mikilvægt að viðurkenna þau og gangast við þeim. Með von um skjót viðbrögð Höfundur er deildarstjóri og fyrrverandi grunnskólakennari til margra ára.
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar