Valdhafar sem óttast þjóð sína eiga ekki skilið völdin Ágústa Árnadóttir skrifar 14. júní 2025 19:00 Þeir sem fara með völdin eiga að þjóna þjóð sinni af ábyrgð, skýra ákvarðanir sínar og standa fyrir stefnu sinni. En þegar borgarar leyfa sér að spyrja krefjandi spurninga um stefnu stjórnvalda, bregðast ráðamenn ítrekað við með stimplun, ásökunum og þöggun í stað heiðarlegra svara. Spurningum mætt með skömm Við höfum veitt stjórnvöldum umboð okkar til að stýra fjármunum, þjónustu og öryggi samfélagsins. Þegar við spyrjum hvort þessari ábyrgð sé sinnt með sóma, fáum við ekki svör heldur stimplun. Við spyrjum: Af hverju molnar heilbrigðiskerfið? Af hverju á ungt fólk erfitt með að eignast heimili? Hvers vegna hækka skattar þrátt fyrir versnandi þjónustu? Hvers vegna er lögum ekki framfylgt gagnvart glæpagengjum, mansali og brottvísunum? Af hverju fara tugir milljarða í stríðsrekstur sem þjóðin hefur aldrei samþykkt? Í stað málefnalegra svara fáum við á okkur ásakanir: Rasistar. Hægri öfgamenn. Illmenni. Popúlískur áróður. Nasistar. Þetta eru ekki svör. Þetta eru orð sem eiga að kæfa umræðuna. Við erum að ræða um kerfið — ekki einstaklingana Við gerum okkur grein fyrir því að fólk í neyð sækist eftir öryggi. En stjórnvöld hafa ekkert umboð til að keyra velferðarkerfið fram af bjargbrún án þess að þjóðin fái nokkuð að segja. Því það erum við sem borgum. Við eigum rétt á að ræða hvar mörk kerfisins liggja: Hversu mikið álag ræður heilbrigðiskerfið við? Hversu margir eiga raunhæfan möguleika á að komast inn á húsnæðismarkaðinn? Hvað mikið álag ræður félagsþjónustan við? Hvernig ætlum við að bregðast við vaxandi ofbeldi og skipulagðri glæpastarfsemi erlendra glæpagengja sem hafa fest sig í sessi í samfélaginu? Niðurstaðan blasir við: Kerfin eru sprungin. Fjölskyldur kikna undan verðbólgu og skuldum. Erlend glæpagengi festa sig í sessi. Skattar hækka — þjónustan hrynur. Skýrar kröfur um ábyrgð og jafnvægi Við höfum ekki aðeins bent á vandann, heldur lagt fram skýrar kröfur sem snúast um ábyrgð, jafnvægi og raunhæfa stjórnun á hælisleitenda- og innflytjendamálum: Að hælisleitendur verði vistaðir í lokuðu úrræði eða sendir úr landi á meðan bakgrunnsrannsókn stendur, og þeir sem koma án skilríkja verði vistaðir eða vísað til baka. Afturköllun dvalarleyfa eða ríkisborgararéttar við alvarlegt brot eða rangar upplýsingar. Afnám fjölskyldusameiningar í núverandi mynd. Fimm ára hlé á nýjum hælisumsóknum á meðan kerfið er endurskoðað frá grunni. Að stuðningur við fólk í neyð sé veittur heima fyrir, þar sem hjálpin nýtist fleirum og betur. Erlendum brotamönnum afpláni í heimalandi sínu með milliríkjasamningum; slíkt fyrirkomulag er ódýrara og mannúðlegra. Þetta eru ekki kröfur um útilokun heldur skynsamlegar tillögur sem taka mið af mannúð og getu samfélagsins til að sinna bæði eigin borgurum og þeim sem leita hingað. En í stað þess að stjórnvöld svari þessum málefnalegu kröfum með rökum, svara þau með stimplun. Ábyrgðin er sameiginleg Þetta er ekki eingöngu á ábyrgð núverandi stjórnvalda. Ábyrgðin liggur hjá stjórnmálastéttinni í heild, hjá þeim sem hafa mótað stefnuna undanfarin ár og áratugi. Ákvörðunum hefur verið frestað, málum sópað undir teppi og stefnumótun oftar en ekki byggð á vinsældaleik frekar en raunhæfri langtímahugsun. Allir sem setið hafa við stjórnvöll landsins bera ábyrgð á þeirri stöðu sem nú blasir við. Spurning þjóðarinnar er einföld: Af hverju horfðu stjórnvöld áhugalaus á meðan kerfin hrundu smám saman? Af hverju var ekki gripið inn í áður en allt var komið í óefni? Það má ræða burðargetu velferðarkerfisins Við stöndum frammi fyrir spurningu sem fáir þora að ræða: Er burðargeta velferðarkerfisins óendanleg? Svarið er nei. Við eigum skýlausan rétt á heiðarlegri stefnumótun: Hvað er raunhæft? Hvernig tryggjum við þjónustu við þá sem hér búa og hafa byggt upp kerfið með sínum skattgreiðslum? Hverjir bera ábyrgð á þeirri stöðu sem komin er upp? Að spyrja þessara spurninga er ekki mannvonska. Það er samfélagsleg ábyrgð. Virðing fyrir þjóðinni Við eigum öll skýlausan rétt á því að stjórnvöld starfi í okkar þágu, en ekki í þágu elítunnar eða Evrópusambandsins. Við eigum að njóta virðingar í umræðunni og hafa rödd í samfélaginu sem við höfum byggt með vinnu, sköttum og fórnum. Við erum ekki vandamálið. Við erum þjóðin. Enginn hefur rétt til að svipta okkur þeirri reisn. Lýðræði byggir á ábyrgð Lýðræði er ekki aðeins kosningar á fjögurra ára fresti. Lýðræði krefst daglegrar ábyrgðar stjórnvalda gagnvart þjóðinni. Það krefst þess að þeir sem fara með völdin muni ávallt hverra hagsmuna þeir þjóna — og fyrir hvern þeir starfa. Í heilbrigðu lýðræði gilda einföld en ófrávíkjanleg viðmið: Gagnsæi: Ákvörðunartaka á sér stað fyrir opnum tjöldum, ekki bak við luktar dyr. Borgarar eiga rétt á að vita hverjir taka ákvarðanir, á hvaða forsendum og undir hvaða áhrifum. Samráð við þjóðina: Stór álitamál sem varða framtíð þjóðfélagsins skuli tekin í samráði við þjóðina sjálfa. Svör með rökum, ekki stimplum: Þegar borgarar spyrja málefnalegra spurninga eiga stjórnvöld að svara með skýrum rökum og gögnum — ekki með stimplun, sleggjudómum eða persónulegum árásum. Forgangsröðun: Á að snúast um hagsmuni þjóðarinnar til framtíðar, ekki skammtímagróða þrýstihópa, alþjóðlegra stofnana eða stjórnmálalegra leikja. Réttur borgaranna til að tjá sig: Allir eiga rétt á að spyrja, tjá sig, gagnrýna og krefjast svara — án þess að vera útskúfaðir, brennimerktir eða smánaðir. Lýðræði án þessara þátta er aðeins skuggamynd af sjálfu sér. Blekkingarleikur stjórnvalda Í stað þess að horfast í augu við vandann snúa stjórnvöld umræðunni yfir á upplifun fólks. Þau vilja frekar ræða hvernig fólk upplifir stöðuna heldur en að leysa vandann sjálfan. Fólki er sagt að það upplifi hlutina á „rangan hátt“ — að það skorti innsæi, skilning eða samhengi. Þannig er ábyrgðin flutt frá þeim sem stjórna yfir á almenning sjálfan, sem á að draga í efa eigin skilning á veruleikanum. Þetta er ekki stjórnsýsla í þágu fólksins. Þetta er kerfisbundin blekkingartækni, hönnuð til að verja stjórnvöld gegn réttmætum spurningum og kröfum um ábyrgð. Gaslýsing, blekkingarleikur og siðferðileg kúgun Í stað heiðarlegra svara mæta borgarar gaslýsingu: „Þetta er ekki raunverulegt vandamál.“ „Þetta er bara upplifun ykkar.“ Stjórnvöld beina athyglinni frá eigin ábyrgð og snúa umræðunni að því hvernig fólk upplifir hlutina — ekki hvort kerfið virki í raun. Þannig er ábyrgðin smám saman færð frá stjórnendum og yfir á almenning sjálfan: Vandinn er ekki brotnir innviðir — heldur skortur borgaranna á réttri sýn. Á meðan: Fólk bíður mánuðum saman eftir læknisaðstoð. Ungt fólk sér enga leið inn á húsnæðismarkaðinn. Fjölskyldur kafna í skuldum og verðbólgu. Velferðarþjónustan molnar og nær ekki lengur að sinna eigin borgurum. Að neita þessum staðreyndum er ekki stjórnsýsla heldur kerfisbundin þöggun — og markviss blekkingartækni sem ver stjórnvöld gegn gagnrýni og ábyrgð. Hvað óttast þau? Ef stefnan er traust, hvers vegna óttast stjórnvöld gagnrýni? Ef kerfin virka, hvers vegna þessi grimma og miskunnarlausa stimplun á þá sem spyrja? Hvað er verið að fela? Þau óttast að þjóðin átti sig á því að ákvarðanir eru teknar án hennar samþykkis — og oft gegn vilja þjóðarinnar. Þau hafa gleymt hverjum þau þjónuðu. Vald kjörinna fulltrúa byggir ekki á forréttindum heldur umboði. Það umboð er aðeins í gildi svo lengi sem þeir sem stjórna starfa í þágu þjóðarinnar — ekki gegn henni. Og þegar þjóðin spyr — er þeirra skylda að svara: Ekki gaslýsa. Ekki smána. Ekki útskúfa. Við munum ekki þegja Við látum ekki gaslýsa okkur. Við látum ekki útskúfa okkur. Við erum ekki í ofbeldissambandi. Við höldum áfram að spyrja: Hver ákvað? Hver ber ábyrgð? Af hverju fær þjóðin ekki rödd? Þau sem þola ekki að svara eigin þjóð eiga ekki skilið að stjórna henni. Höfundur er lýðræðissinni Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hælisleitendur Flóttafólk á Íslandi Flóttamenn Mest lesið „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Tími til kominn að styðja öll framúrskarandi ungmenni Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar Skoðun „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson skrifar Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir skrifar Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson skrifar Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Sjá meira
Þeir sem fara með völdin eiga að þjóna þjóð sinni af ábyrgð, skýra ákvarðanir sínar og standa fyrir stefnu sinni. En þegar borgarar leyfa sér að spyrja krefjandi spurninga um stefnu stjórnvalda, bregðast ráðamenn ítrekað við með stimplun, ásökunum og þöggun í stað heiðarlegra svara. Spurningum mætt með skömm Við höfum veitt stjórnvöldum umboð okkar til að stýra fjármunum, þjónustu og öryggi samfélagsins. Þegar við spyrjum hvort þessari ábyrgð sé sinnt með sóma, fáum við ekki svör heldur stimplun. Við spyrjum: Af hverju molnar heilbrigðiskerfið? Af hverju á ungt fólk erfitt með að eignast heimili? Hvers vegna hækka skattar þrátt fyrir versnandi þjónustu? Hvers vegna er lögum ekki framfylgt gagnvart glæpagengjum, mansali og brottvísunum? Af hverju fara tugir milljarða í stríðsrekstur sem þjóðin hefur aldrei samþykkt? Í stað málefnalegra svara fáum við á okkur ásakanir: Rasistar. Hægri öfgamenn. Illmenni. Popúlískur áróður. Nasistar. Þetta eru ekki svör. Þetta eru orð sem eiga að kæfa umræðuna. Við erum að ræða um kerfið — ekki einstaklingana Við gerum okkur grein fyrir því að fólk í neyð sækist eftir öryggi. En stjórnvöld hafa ekkert umboð til að keyra velferðarkerfið fram af bjargbrún án þess að þjóðin fái nokkuð að segja. Því það erum við sem borgum. Við eigum rétt á að ræða hvar mörk kerfisins liggja: Hversu mikið álag ræður heilbrigðiskerfið við? Hversu margir eiga raunhæfan möguleika á að komast inn á húsnæðismarkaðinn? Hvað mikið álag ræður félagsþjónustan við? Hvernig ætlum við að bregðast við vaxandi ofbeldi og skipulagðri glæpastarfsemi erlendra glæpagengja sem hafa fest sig í sessi í samfélaginu? Niðurstaðan blasir við: Kerfin eru sprungin. Fjölskyldur kikna undan verðbólgu og skuldum. Erlend glæpagengi festa sig í sessi. Skattar hækka — þjónustan hrynur. Skýrar kröfur um ábyrgð og jafnvægi Við höfum ekki aðeins bent á vandann, heldur lagt fram skýrar kröfur sem snúast um ábyrgð, jafnvægi og raunhæfa stjórnun á hælisleitenda- og innflytjendamálum: Að hælisleitendur verði vistaðir í lokuðu úrræði eða sendir úr landi á meðan bakgrunnsrannsókn stendur, og þeir sem koma án skilríkja verði vistaðir eða vísað til baka. Afturköllun dvalarleyfa eða ríkisborgararéttar við alvarlegt brot eða rangar upplýsingar. Afnám fjölskyldusameiningar í núverandi mynd. Fimm ára hlé á nýjum hælisumsóknum á meðan kerfið er endurskoðað frá grunni. Að stuðningur við fólk í neyð sé veittur heima fyrir, þar sem hjálpin nýtist fleirum og betur. Erlendum brotamönnum afpláni í heimalandi sínu með milliríkjasamningum; slíkt fyrirkomulag er ódýrara og mannúðlegra. Þetta eru ekki kröfur um útilokun heldur skynsamlegar tillögur sem taka mið af mannúð og getu samfélagsins til að sinna bæði eigin borgurum og þeim sem leita hingað. En í stað þess að stjórnvöld svari þessum málefnalegu kröfum með rökum, svara þau með stimplun. Ábyrgðin er sameiginleg Þetta er ekki eingöngu á ábyrgð núverandi stjórnvalda. Ábyrgðin liggur hjá stjórnmálastéttinni í heild, hjá þeim sem hafa mótað stefnuna undanfarin ár og áratugi. Ákvörðunum hefur verið frestað, málum sópað undir teppi og stefnumótun oftar en ekki byggð á vinsældaleik frekar en raunhæfri langtímahugsun. Allir sem setið hafa við stjórnvöll landsins bera ábyrgð á þeirri stöðu sem nú blasir við. Spurning þjóðarinnar er einföld: Af hverju horfðu stjórnvöld áhugalaus á meðan kerfin hrundu smám saman? Af hverju var ekki gripið inn í áður en allt var komið í óefni? Það má ræða burðargetu velferðarkerfisins Við stöndum frammi fyrir spurningu sem fáir þora að ræða: Er burðargeta velferðarkerfisins óendanleg? Svarið er nei. Við eigum skýlausan rétt á heiðarlegri stefnumótun: Hvað er raunhæft? Hvernig tryggjum við þjónustu við þá sem hér búa og hafa byggt upp kerfið með sínum skattgreiðslum? Hverjir bera ábyrgð á þeirri stöðu sem komin er upp? Að spyrja þessara spurninga er ekki mannvonska. Það er samfélagsleg ábyrgð. Virðing fyrir þjóðinni Við eigum öll skýlausan rétt á því að stjórnvöld starfi í okkar þágu, en ekki í þágu elítunnar eða Evrópusambandsins. Við eigum að njóta virðingar í umræðunni og hafa rödd í samfélaginu sem við höfum byggt með vinnu, sköttum og fórnum. Við erum ekki vandamálið. Við erum þjóðin. Enginn hefur rétt til að svipta okkur þeirri reisn. Lýðræði byggir á ábyrgð Lýðræði er ekki aðeins kosningar á fjögurra ára fresti. Lýðræði krefst daglegrar ábyrgðar stjórnvalda gagnvart þjóðinni. Það krefst þess að þeir sem fara með völdin muni ávallt hverra hagsmuna þeir þjóna — og fyrir hvern þeir starfa. Í heilbrigðu lýðræði gilda einföld en ófrávíkjanleg viðmið: Gagnsæi: Ákvörðunartaka á sér stað fyrir opnum tjöldum, ekki bak við luktar dyr. Borgarar eiga rétt á að vita hverjir taka ákvarðanir, á hvaða forsendum og undir hvaða áhrifum. Samráð við þjóðina: Stór álitamál sem varða framtíð þjóðfélagsins skuli tekin í samráði við þjóðina sjálfa. Svör með rökum, ekki stimplum: Þegar borgarar spyrja málefnalegra spurninga eiga stjórnvöld að svara með skýrum rökum og gögnum — ekki með stimplun, sleggjudómum eða persónulegum árásum. Forgangsröðun: Á að snúast um hagsmuni þjóðarinnar til framtíðar, ekki skammtímagróða þrýstihópa, alþjóðlegra stofnana eða stjórnmálalegra leikja. Réttur borgaranna til að tjá sig: Allir eiga rétt á að spyrja, tjá sig, gagnrýna og krefjast svara — án þess að vera útskúfaðir, brennimerktir eða smánaðir. Lýðræði án þessara þátta er aðeins skuggamynd af sjálfu sér. Blekkingarleikur stjórnvalda Í stað þess að horfast í augu við vandann snúa stjórnvöld umræðunni yfir á upplifun fólks. Þau vilja frekar ræða hvernig fólk upplifir stöðuna heldur en að leysa vandann sjálfan. Fólki er sagt að það upplifi hlutina á „rangan hátt“ — að það skorti innsæi, skilning eða samhengi. Þannig er ábyrgðin flutt frá þeim sem stjórna yfir á almenning sjálfan, sem á að draga í efa eigin skilning á veruleikanum. Þetta er ekki stjórnsýsla í þágu fólksins. Þetta er kerfisbundin blekkingartækni, hönnuð til að verja stjórnvöld gegn réttmætum spurningum og kröfum um ábyrgð. Gaslýsing, blekkingarleikur og siðferðileg kúgun Í stað heiðarlegra svara mæta borgarar gaslýsingu: „Þetta er ekki raunverulegt vandamál.“ „Þetta er bara upplifun ykkar.“ Stjórnvöld beina athyglinni frá eigin ábyrgð og snúa umræðunni að því hvernig fólk upplifir hlutina — ekki hvort kerfið virki í raun. Þannig er ábyrgðin smám saman færð frá stjórnendum og yfir á almenning sjálfan: Vandinn er ekki brotnir innviðir — heldur skortur borgaranna á réttri sýn. Á meðan: Fólk bíður mánuðum saman eftir læknisaðstoð. Ungt fólk sér enga leið inn á húsnæðismarkaðinn. Fjölskyldur kafna í skuldum og verðbólgu. Velferðarþjónustan molnar og nær ekki lengur að sinna eigin borgurum. Að neita þessum staðreyndum er ekki stjórnsýsla heldur kerfisbundin þöggun — og markviss blekkingartækni sem ver stjórnvöld gegn gagnrýni og ábyrgð. Hvað óttast þau? Ef stefnan er traust, hvers vegna óttast stjórnvöld gagnrýni? Ef kerfin virka, hvers vegna þessi grimma og miskunnarlausa stimplun á þá sem spyrja? Hvað er verið að fela? Þau óttast að þjóðin átti sig á því að ákvarðanir eru teknar án hennar samþykkis — og oft gegn vilja þjóðarinnar. Þau hafa gleymt hverjum þau þjónuðu. Vald kjörinna fulltrúa byggir ekki á forréttindum heldur umboði. Það umboð er aðeins í gildi svo lengi sem þeir sem stjórna starfa í þágu þjóðarinnar — ekki gegn henni. Og þegar þjóðin spyr — er þeirra skylda að svara: Ekki gaslýsa. Ekki smána. Ekki útskúfa. Við munum ekki þegja Við látum ekki gaslýsa okkur. Við látum ekki útskúfa okkur. Við erum ekki í ofbeldissambandi. Við höldum áfram að spyrja: Hver ákvað? Hver ber ábyrgð? Af hverju fær þjóðin ekki rödd? Þau sem þola ekki að svara eigin þjóð eiga ekki skilið að stjórna henni. Höfundur er lýðræðissinni
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar
Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun