Krefjumst frelsis, réttlætis og friðar fyrir Palestínu Þórunn Ólafsdóttir skrifar 28. nóvember 2014 19:37 Án vonarinnar væri Palestína ekki lengur til, sagði palestínskur vinur minn við mig á dögunum og ég held að hann hafi rétt fyrir sér. 29. nóvember er alþjóðlegur dagur samstöðu með palestínsku þjóðinni og fyrir ári síðan samþykkti allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna ályktun þess efnis að árið 2014 skyldi tileinkað málsstaðnum. Sjö ríki greiddu atkvæði gegn tillögunni; Bandaríkin, Ísrael, Kanada, Ástralía, Marshall eyjar, Palau og Míkrónesía. 56 ríki sátu hjá við atkvæðagreiðsluna. Ályktunin glæddi eflaust von í hjarta margra. Þó svo að palestínska þjóðin hafi verið rænd ýmsu frá því að hernám Ísraela hófst árið 1948, þá hefur mörgum þrátt fyrir allt tekist að halda í vonina um að komandi kynslóðir geti notið þess að draga andann í frjálsri Palestínu.Blóði drifið árÁr samstöðunnar er senn á enda og ef við lítum yfir farin veg má sjá blóði drifna slóð Ísraelshers um land allt. Á þriðja þúsund manns hafa verið myrtir af ísraelska hernum á þessu hörmungaári í landinu, þar af langflestir í fjöldamorðunum á Gaza í sumar. Á tímum samfélags- og netmiðla gat heimurinn fylgst með fjöldamorðunum í beinni. Í fimmtíu og einn dag rigndi sprengjum nánast viðstöðulaust yfir Gaza á meðan heimurinn horfði á. Kvöld eftir kvöld varaði Bogi Ágústsson viðkvæmar sálir við myndum af raunveruleikanum. Því er ekki að neita að myndirnar sem Bogi og varaði okkur svo samviskulega við hvert sumarkvöldið á fætur öðru hreyfðu við fólki og vöktu hörð viðbrögð. Já, heimurinn grét með Gaza og marseraði um stræti og torg í mótmælaskyni. Samstaðan var sýnileg og sterk, nánast áþreifanleg. Alveg þar til sprengjunum hætti að rigna. Þá tók þögnin við. Martröðinni var nefnilega langt því frá lokið daginn sem fréttastofan hætti að vara okkur við myndbirtingum af sundursprengdum líkömum í kvöldfréttatíma sjónvarpsins. Ísraelsher eirði engu. Sjúkrahús, skólar og heimili eru rústir einar og vetur konungur hefur nú hafið innreið sína í herkvína á Gaza. Á ári samstöðunnar með Palestínu heldur Ísraelsher 1,8 milljón manns föngnum á vígvellinum, þar sem fórnarlömb hans eru án húsaskjóls, matar og öryggis.Versnandi ástand í allri PalestínuÞótt ástandið sé allra verst á Gaza, þá finnst í raun enginn griðastaður í Palestínu. Á Vesturbakkanum vaxa landtökubyggðirnar dag frá degi, fólk verður daglega fyrir ofbeldi af hálfu ísraelska hersins og landtökufólks, heimili eru lögð í rúst, börn jafnt sem fullorðnir eru fangelsuð án dóms og laga og allri mótspyrnu gegn hernáminu er mætt af vopnuðum hermönnum. Ástandið í Austur-Jerúsalem fer versnandi dag frá degi, nýlega tilkynnti Ísraelsstjórn að byggja ætti þúsund nýjar íbúðir fyrir landtökufólk í palestínska hluta borgarinnar, og íbúum Vesturbakkans er meinaður aðgangur að Jerúsalem. Hér í Hebron er ég í hópi alþjóðlegra sjálfboðaliða sem sitja daglega vaktir við landamærastöðvar sem hundruð palestínsk börn neyðast til að ganga í gegnum á leið sinni til og frá skóla. Börnin eiga það til að kasta steinum að vopnuðum hermönnunum og slíku er nær undantekningalaust svarað af hörku. Flestir skóladagar hefjast því og enda á táragasregni, hljóðsprengjum og oft og tíðum gúmmíhúðuðum stálkúlum. Vera alþjóðlegra sjálfboðaliða á staðnum mun þó seint koma í veg fyrir að ísraelskir hermenn skjóti á palestínsk skólabörn. Okkar hlutverk er að skrásetja þessa daglegu atburði og vona að einhvern daginn muni þeir ná eyrum og augum alþjóðasamfélagsins. Sú bið er orðin löng og ár samstöðunnar virðist ekki ætla að breyta neinu þar um. Ég ætla ekki að reyna að lýsa tilfinningunni sem fylgir því að horfa upp á sex ára gömul skólabörn með alltof stóru Spiderman-skólatöskurnar sínar á bakinu hlaupandi á flótta undan táragasskýi. Ringulreiðina sem skapast þegar þessi litlu stýri reyna að forða sér undan illsku heimsins. Örvæntinguna sem fylgir því þegar herinn nær þeim og handtekur, því sex ára gamlir fætur duga oft skammt þegar á hælum þeirra er fullvaxinn, vopnaður hermaður með hefndarglampa í augum. Sýnum Palestínu samstöðu!Það er löngu kominn tími til að alþjóðasamfélagið taki málin í sínar hendur og bindi enda á þetta lengsta hernám okkar tíma. Ár samstöðunnar er ekki liðið og vonin er enn til staðar, en þrýstingurinn verður að koma alls staðar frá. Hættum að versla við Ísrael og setjum þrýsting á stjórnmálafólkið sem sum okkar kusu til þess að tala máli okkar allra. Sýnum ábyrgð, bregðumst við og neitum að lifa í heimi sem lætur hernámið í Palestínu viðgangast. Ef einstaklingar geta breytt heiminum, ímyndið ykkur þá hvað þrjúhundruð þúsund manns geta gert. Nei annars, látið vera að ímynda ykkur það, gerum það. Tileinkum ekki bara daginn í dag, heldur alla aðra daga frjálsri Palestínu. Palestínska þjóðin hefur sterka rödd og mætir hernámi Ísraels með mótspyrnu alla ársins daga. En það þjónar litlum tilgangi að hafa rödd ef áheyrendurnir eru ekki til staðar. Opnum eyrun, leggjum við hlustir og öskrum í kór með palestínskum systrum okkar og bræðrum. Mótmælum, þrýstum og teygjum okkur langt út fyrir þægindaramma vestrænna bjúrókrata og öskrum svo bara hærra ef með þarf. Krefjumst þess sem er réttur okkar allra. Krefjumst frelsis, réttlætis og friðar. Þórunn Ólafsdóttir, sjálfboðaliði á Vesturbakkanum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Draumastarfið Arnfríður Hermannsdóttir skrifar Skoðun Hjartsláttur sjávarbyggðanna Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Erum við tilbúin til að bæta menntakerfið okkar? Jónína Einarsdóttir skrifar Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir skrifar Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson skrifar Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Vill íslenska þjóðin halda í einmenninguna? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Inngilding eða „aðskilnaður“? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Skoðun Vonin má aldrei deyja Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru til lausnir við mönnunarvanda heilsugæslunnar? Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Er eitthvað mál að handtaka börn? Elsa Bára Traustadóttir skrifar Skoðun Er ferðaþjónusta útlendingavandamál? Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslenska kerfið framleiðir afbrotamenn Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Ekki fokka þessu upp! Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Kosningaloforð og hvað svo? Björn Snæbjörnsson skrifar Skoðun Fólk, fjárfestingar og framfarir Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Húsnæðis- og skipulagsmál Anna Sofía Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson skrifar Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Sjá meira
Án vonarinnar væri Palestína ekki lengur til, sagði palestínskur vinur minn við mig á dögunum og ég held að hann hafi rétt fyrir sér. 29. nóvember er alþjóðlegur dagur samstöðu með palestínsku þjóðinni og fyrir ári síðan samþykkti allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna ályktun þess efnis að árið 2014 skyldi tileinkað málsstaðnum. Sjö ríki greiddu atkvæði gegn tillögunni; Bandaríkin, Ísrael, Kanada, Ástralía, Marshall eyjar, Palau og Míkrónesía. 56 ríki sátu hjá við atkvæðagreiðsluna. Ályktunin glæddi eflaust von í hjarta margra. Þó svo að palestínska þjóðin hafi verið rænd ýmsu frá því að hernám Ísraela hófst árið 1948, þá hefur mörgum þrátt fyrir allt tekist að halda í vonina um að komandi kynslóðir geti notið þess að draga andann í frjálsri Palestínu.Blóði drifið árÁr samstöðunnar er senn á enda og ef við lítum yfir farin veg má sjá blóði drifna slóð Ísraelshers um land allt. Á þriðja þúsund manns hafa verið myrtir af ísraelska hernum á þessu hörmungaári í landinu, þar af langflestir í fjöldamorðunum á Gaza í sumar. Á tímum samfélags- og netmiðla gat heimurinn fylgst með fjöldamorðunum í beinni. Í fimmtíu og einn dag rigndi sprengjum nánast viðstöðulaust yfir Gaza á meðan heimurinn horfði á. Kvöld eftir kvöld varaði Bogi Ágústsson viðkvæmar sálir við myndum af raunveruleikanum. Því er ekki að neita að myndirnar sem Bogi og varaði okkur svo samviskulega við hvert sumarkvöldið á fætur öðru hreyfðu við fólki og vöktu hörð viðbrögð. Já, heimurinn grét með Gaza og marseraði um stræti og torg í mótmælaskyni. Samstaðan var sýnileg og sterk, nánast áþreifanleg. Alveg þar til sprengjunum hætti að rigna. Þá tók þögnin við. Martröðinni var nefnilega langt því frá lokið daginn sem fréttastofan hætti að vara okkur við myndbirtingum af sundursprengdum líkömum í kvöldfréttatíma sjónvarpsins. Ísraelsher eirði engu. Sjúkrahús, skólar og heimili eru rústir einar og vetur konungur hefur nú hafið innreið sína í herkvína á Gaza. Á ári samstöðunnar með Palestínu heldur Ísraelsher 1,8 milljón manns föngnum á vígvellinum, þar sem fórnarlömb hans eru án húsaskjóls, matar og öryggis.Versnandi ástand í allri PalestínuÞótt ástandið sé allra verst á Gaza, þá finnst í raun enginn griðastaður í Palestínu. Á Vesturbakkanum vaxa landtökubyggðirnar dag frá degi, fólk verður daglega fyrir ofbeldi af hálfu ísraelska hersins og landtökufólks, heimili eru lögð í rúst, börn jafnt sem fullorðnir eru fangelsuð án dóms og laga og allri mótspyrnu gegn hernáminu er mætt af vopnuðum hermönnum. Ástandið í Austur-Jerúsalem fer versnandi dag frá degi, nýlega tilkynnti Ísraelsstjórn að byggja ætti þúsund nýjar íbúðir fyrir landtökufólk í palestínska hluta borgarinnar, og íbúum Vesturbakkans er meinaður aðgangur að Jerúsalem. Hér í Hebron er ég í hópi alþjóðlegra sjálfboðaliða sem sitja daglega vaktir við landamærastöðvar sem hundruð palestínsk börn neyðast til að ganga í gegnum á leið sinni til og frá skóla. Börnin eiga það til að kasta steinum að vopnuðum hermönnunum og slíku er nær undantekningalaust svarað af hörku. Flestir skóladagar hefjast því og enda á táragasregni, hljóðsprengjum og oft og tíðum gúmmíhúðuðum stálkúlum. Vera alþjóðlegra sjálfboðaliða á staðnum mun þó seint koma í veg fyrir að ísraelskir hermenn skjóti á palestínsk skólabörn. Okkar hlutverk er að skrásetja þessa daglegu atburði og vona að einhvern daginn muni þeir ná eyrum og augum alþjóðasamfélagsins. Sú bið er orðin löng og ár samstöðunnar virðist ekki ætla að breyta neinu þar um. Ég ætla ekki að reyna að lýsa tilfinningunni sem fylgir því að horfa upp á sex ára gömul skólabörn með alltof stóru Spiderman-skólatöskurnar sínar á bakinu hlaupandi á flótta undan táragasskýi. Ringulreiðina sem skapast þegar þessi litlu stýri reyna að forða sér undan illsku heimsins. Örvæntinguna sem fylgir því þegar herinn nær þeim og handtekur, því sex ára gamlir fætur duga oft skammt þegar á hælum þeirra er fullvaxinn, vopnaður hermaður með hefndarglampa í augum. Sýnum Palestínu samstöðu!Það er löngu kominn tími til að alþjóðasamfélagið taki málin í sínar hendur og bindi enda á þetta lengsta hernám okkar tíma. Ár samstöðunnar er ekki liðið og vonin er enn til staðar, en þrýstingurinn verður að koma alls staðar frá. Hættum að versla við Ísrael og setjum þrýsting á stjórnmálafólkið sem sum okkar kusu til þess að tala máli okkar allra. Sýnum ábyrgð, bregðumst við og neitum að lifa í heimi sem lætur hernámið í Palestínu viðgangast. Ef einstaklingar geta breytt heiminum, ímyndið ykkur þá hvað þrjúhundruð þúsund manns geta gert. Nei annars, látið vera að ímynda ykkur það, gerum það. Tileinkum ekki bara daginn í dag, heldur alla aðra daga frjálsri Palestínu. Palestínska þjóðin hefur sterka rödd og mætir hernámi Ísraels með mótspyrnu alla ársins daga. En það þjónar litlum tilgangi að hafa rödd ef áheyrendurnir eru ekki til staðar. Opnum eyrun, leggjum við hlustir og öskrum í kór með palestínskum systrum okkar og bræðrum. Mótmælum, þrýstum og teygjum okkur langt út fyrir þægindaramma vestrænna bjúrókrata og öskrum svo bara hærra ef með þarf. Krefjumst þess sem er réttur okkar allra. Krefjumst frelsis, réttlætis og friðar. Þórunn Ólafsdóttir, sjálfboðaliði á Vesturbakkanum.
Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar
Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar
Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir skrifar