Íslenskir jafnaðarmenn og draumalandið Luxemburg – fyrri hluti Ólafur Sveinsson skrifar 11. mars 2024 08:30 Grein Róberts Björnssonar „Smáríkið sem „skipti um þjóð““ um Luxemburg hér á Vísi, hefur verið dreift á facebook af vinstrimönnum eins og um nýtt guðspjall sé að ræða og Luxemburg fyrirmyndaríkið. Það er ótrúlega grunnhyggið þegar haft er í huga á hverju þetta litla, moldríka fyrirmyndarsamfélag þeirra sem kenna sig við jafnaðarmennsku þrífst. Hrói höttur varð frægur fyrir að stela frá ríkum til að gefa fátækum. Auður Luxemburgar byggir á því að aðstoða ríka, moldríka, milljarðamæringa og alþjóðlega auðhringa, sem að misnota auð sinn og völd til að kúga þá sem minna mega sín, við að stela frá þeim fátæku. Stela arðinum af nýtingu auðlinda fátækra og vanþróðra landa, arðinum sem verður til við vinnu almennings og viðskiptum í ríkum löndum osfrv. Luxemburg lifir á að kapítalisminn verði sífellt grimmari og óréttlátari og stórfyrirtæki og milljarðamæringar komist hjá því að greiða eðlilegan hluta til samfélagsins þar sem gróðinn verður til. Luxemburg og Sviss voru fyrstu löndin í Evrópu og með þeim fyrstu í heimi sem gerðu bankaleynd og skattaundanskot / skattaparadís að big buissnes. Skattaskjól eru eitt mesta bölið sem er til í kapítalismanum sem gerir þeim ríku mögulegt að stela af hinum fátæku í stórum stíl og eykur ójöfnuð í samfélögum og milli ríkja gríðarlega. Ójöfnuðurinn t.a.m. í Bandaríkjunum og Bretlandi er orðinn svo mikill að lýðræðinu stafar hætta af - og eykur ekki aðeins mjög samfélagslegan óróa heldur er líka vatn á millu öfgaafla og rasista. En það er í góðu lagi samkvæmt grein Róberts, sem íslenskir jafnaðarmenn halda ekki vatni yfir af hrifningu, því þó Luxemburgarar séu "útsmognir kapítalistar eru heimamenn þó líka að sumu leiti skynsamir sósíalistar inn við beinið" vegna þess að bankarnir eru í eigu furstadæmisins. Einstaklingar, þjóðir og ríki eru rænd fyrir þeirra tilstilli og geta ekki veitt þegnum sínum það sem þeir ættu fjárhagslega skilið fyrir vikið, en af því pöbullinn sem býr í dvergríkinu Luxemburg nýtur góðs af er það í góðu lagi. Íslendingar gætu t.a.m. gert ýmislegt fyrir arðinn af stóriðjunni sem fer nánast skattlaus úr landi gegnum Luxemburg á löglegan en siðlausan hátt. Stóriðjufyrirtækin eiga dótturfyrirtæki í Luxemburg sem að „lána“ iðjuverunum á Íslandi, sem eru sjálfstæð fyrirtæki, pening á okurvöxtum. Það er sama hvað mikið er borgað af lánunum, það næst aldrei að greiða þau upp og vextirnir, sem eru frádráttarbærir frá skatti, eru það háir ár hvert að álverin, Járnblendið osfrv. borga lítinn sem engan tekjuskatt af mjög miklum hagnaði. Þar er auðvitað líka við Íslenska pólitíkusa að saka sem gera fyrirtækjunum það kleift en gætu auðveldlega stöðvað þennan ósóma með lagabreytingum. En Luxemburg hefur búið til ramman sem gerir fyrirtækjunum það mögulegt og barist hatrammlega gegn öllum breytingum á skattalöggjöf innan Evrópubandalagsins sem reynt hefur verið að setja til að stemma stigu við þessum ósóma. Ísland er að breytast í auðræði hefur maður oft á tilfinningunni, þar sem sífellt stærri hluti er skilinn eftir í sárri fátækt, eins og allir þeir sem neyðast til að leigja reyna á eigin skinni, meðan þeir ríku verða æ ríkari og valdameiri, ekki síst fyrir tilstuðlan ríkisins, samanber sægreifana, og þykir sjálfsagt að skjóta sínum ránsfeng í skattaskjól í Panama og víðar. Það fordæma íslenskir jafnaðarmenn og sósíalistar að sjálfsögðu, en lofa Luxemburg sem að lifir á slíkum ójöfnuði. Hjörtur bendir réttilega á að krónan, sem að íslenskir stjórnmálamenn ríghalda einhverra hluta vegna í, er eitt mesta böl almennings á Íslandi. „50 þúsund íslendingar kjósa að búa erlendis í dag. Skiljanlega. Álíka stór hópur vildi örugglega gjarnan búa annarsstaðar en sitja fastir í verðtryggðu skuldafangelsi og vistarbandi krónuhagkerfisins og komast hvergi.“ Þegar talað er um að vextir á húsnæðislánum séu miklu mun hærri á Íslandi en í nágrannalöndum er verðtryggingin ekki tekin með í það dæmi, þó hún sé í raun ekkert annað en viðbótarvextir af lánunum, þó hún sé kölluð annað. Eins og hendi sé veifað geta afborganirnar af lánunum stigmagnast og snarhækkað ef verðbólgan nær sér á skrið. Allir neyðast til að kaupa sér íbúð eða hús, það er vilji stjórnvalda, og flestir eru fyrir vikið bundnir í skuldaklafa sem herðir æ meir að þeim, eftir því sem þeir borga meira, út af verðtryggingunni. Það er nánast ómögulegt fyrir ungt fólk að safna fyrir útborgun, heldur er það háð því að „eiga góða að“ sem aðstoðar það fjárhagslega. En þó kaupin séu slæmur kostur sem stendur, er hinn kosturinn, að leigja, enn verri. Leigjendurnir eru háðir duttlungum leigusala og markaðarins og í raun nánast réttlausir. Undanfarin ár hefur leiguverðið farið með himinskautum vegna húsnæðisskorts, sérstaklega á höfðuðborgarsvæðinu. Það eru fá lönd, hugsanlega ekkert, þar sem er jafn dýrt að vera fátækur í og Ísland. En áhuginn á að rétta hlut almennings í húsnæðismálum er vægast sagt takmarkaður. Samfylkingin og Viðreisn virðast vera einu flokkarnir sem að vilja taka upp evru í stað krónu og frelsa þá sem „sitja fastir í verðtryggðu skuldafangelsi og vistarbandi krónuhagkerfisins.“ Og þrátt fyrir augljósa neyð þeirra sem að neyðast til að leigja hefur enginn flokkur á Alþingi það á dagskrá að setja lög sem að myndi auka rétt leigjenda og gera sambærilegan við það sem er í nágrannlöndum okkar, eftir því sem ég best veit. „... ég leigi ágæta 70fm íbúð auk bílakjallara fyrir svipaða upphæð og þið leigið Pólverjunum 35fm bílskúr á Selfossi. Þess má geta að húsaleigan mín hefur ekki hækkað um cent í 2 ár en ströng lög gilda um leigumarkaðinn og mega fjármagnseigendur einungis hækka leigu á tveggja ára fresti samkvæmt sérstakri vísitölu og aldrei meira en 5%.“ Skrifar Hjörtur, sem býr í Luxemburg og segist vera „ ... pólitískur og efnahagslegur flóttamaður ...“. Allt er þetta satt og rétt hjá honum og ég þekki það frá Danmörku, þar sem ég bjó, og Þýskalandi, þar sem ég bý núna, að leiguhúsnæði er nánast jafn öruggt og eigið húsnæði sem maður á og að það eru strangar reglur um það hversu mikið leigan má hækka ár hvert. Ýmislegt annað sem Hjörtur skrifar um eins og aðgangur að læknum og kostnaður við slíkar heimsóknir, almenningssamgöngur og fleira er augljóslega mun betra á í Luxemburg en á Íslandi, þar sem að velferðarkerfið náði aldrei að verða jafn öflugt og á hinum Norðurlöndunum og hefur ekki aðeins verið undir stöðugri árás frjálshyggjuarms Sjálfstæðisflokksins síðustu 40 ár, heldur smituðust jafnaðarmenn líka af einkavæðingarsýkinni og þeirri bábilju að einkaframtakið fari alltaf og í öllum tilvikum betur með peninga en ríkið. Trickle down eða brauðmolakenning frjálshyggjunnar um að skattalækkanir fyrir hina ríku og fyrirtæki komi sér vel fyrir allt samfélagið vegna þess að það leiði til aukinnar samkeppni og fjárfestingar í atvinnuvegunum, sem skili sér á endanum til pöbulsins, ef ríkið skipti sér sem allra minnst og helst ekkert af markaðnum og sjái til þess að allt sem truflar hann eins og verkalýðsfélög með óhóflegar launakröfur og kostnaðarsamt regluverk vegna umhverfisverndarákvæða sé haldið í lágmarki. Auðurinn á að trickle down eða rísla niður samfélagið til almenningsins. Brauðmolarnir að hrjóta af alsnægtarborðum hinna ríku til pöbulsins sem nýtur góðs af. Auk þess sjái lágir skattar til þess að ástæðulaust sé fyrir hina ríku og fyrirtækin að skjóta undan skatti, heldur nýti aukið fjármagn til að fjárfesta í atvinnuvegunum sem leiði til þess að skattgreiðslur til ríkisins lækki ekki heldur hækki. En raunin er önnur. Veigamikil ástæða er trúlega sú að þeir ríku fjárfesta ekki í atvinnuvegreinum nema að litlu leiti, heldur lifa í lúxus, skjóta undan skatti sem aldrei fyrr og koma þeim miklu fjármunum sem þeir þéna ýmist undan í skattaskjól eins og Luxemburg, þar sem þeir nýtast engum, eða fjárfesta í hlutabréfum á hlutabréfamörkuðum sem koma fyrirtækjarekstri ekkert við heldur má frekar flokka undir veðmálastarfsemi. Samkeppnin leiðir án skýrra reglna til einokurnar stórra fyrirtækja sem ná að drepa samkeppnisaðalina af sér og hærra vöruverðs. Baráttan gegn verkalýðsfélögum í Bandaríkjunum og Bretlandi hefur leitt til lægri launa, minna atvinnuöryggis og gríðalegrar mismunanar, þar sem ótrúlega stór hópur er bláfátækur og á vart til hnífs og skeiðar, meðan milljarðamæringarnir verða æ fleiri og pólitísku öfgarnir í átt að fasisma eins og í Bandaríkjunum verða æ meira áberandi. Það er vissulega virðingarvert að stjórnvöld í Luxemburg skuli nýta þann mikla auð sem þetta dvergríki þénar á því að þjóna þessum sérlega ógeðfellda kapítalisma og vafasömum aðilum sem að tengjast glæpa- og mögulegum hryðjuverkahreyfingum með bankaleynd, til að bæta líf þegna sinna og stuðla að jafnræði meðal þeirra. Samkvæmt frásögn Róberts leiðir það m.a. annars til sáttar í samfélaginu og vinnur gegn kynþáttafordómum, því enginn þarf að óttast um sitt, og gæti því verið fyrirmynd fyrir önnur lönd, ekki síst Ísland. En það er á kostnað annara þjóða og annara landa og það tvennt verður ekki aðskilið. Fyrir vikið er það illskiljanlegt að margir íslenskir jafnaðarmenn skuli nánast líta á Luxemburg sem fyrirheitna landið. Höfundur er kvikmyndagerðarmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lúxemborg Íslendingar erlendis Ólafur Sveinsson Mest lesið Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Almageddon? Eyþór Kristleifsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Vímuefnið VONÍUM Haraldur Ingi Haraldsson Skoðun Skoðun Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson skrifar Skoðun Geðrænn vandi barna og ungmenna Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar Skoðun Eru sumir heppnari en aðrir? Anna Kristín Jensdóttir skrifar Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar Skoðun Sjálfstætt fólk Kristín Linda Jónsdóttir skrifar Skoðun Óstjórn í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Arfur stjórnmálanna 2024 Elvar Eyvindsson skrifar Skoðun Kjósum rétt(indi) fyrir fatlað fólk! Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Frelsi er allra, ekki fárra útvaldra Jón Óskar Sólnes skrifar Skoðun Menntun og tækifæri: Hvað veljum við fyrir Ísland? Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Eyðimerkurganga kosningabaráttunnar? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan eða evran? Kostir og gallar Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Kjóstu meiri árangur Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða hlekkur ert þú í keðjunni? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Laxeldið verður ekki stöðvað Kristinn H. Gunnarsson skrifar Skoðun Þroskamerki þjóðar Tómas Torfason skrifar Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Var stytting náms til stúdentsprófs í þágu ungmenna? Sigurður E. Sigurjónsson skrifar Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson skrifar Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Sjálfstæðar konur? Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Fullveldinu er fórnað með aðild að Evrópusambandinu Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Endurhugsum dæmið, endurnýtum textíl Guðbjörg Rut Pálmadóttir skrifar Skoðun Betri Strætó 2025 og (svo) Borgarlína Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Um kosningar, gulrætur og verðbólgu Jean-Rémi Chareyre skrifar Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar Skoðun Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson skrifar Sjá meira
Grein Róberts Björnssonar „Smáríkið sem „skipti um þjóð““ um Luxemburg hér á Vísi, hefur verið dreift á facebook af vinstrimönnum eins og um nýtt guðspjall sé að ræða og Luxemburg fyrirmyndaríkið. Það er ótrúlega grunnhyggið þegar haft er í huga á hverju þetta litla, moldríka fyrirmyndarsamfélag þeirra sem kenna sig við jafnaðarmennsku þrífst. Hrói höttur varð frægur fyrir að stela frá ríkum til að gefa fátækum. Auður Luxemburgar byggir á því að aðstoða ríka, moldríka, milljarðamæringa og alþjóðlega auðhringa, sem að misnota auð sinn og völd til að kúga þá sem minna mega sín, við að stela frá þeim fátæku. Stela arðinum af nýtingu auðlinda fátækra og vanþróðra landa, arðinum sem verður til við vinnu almennings og viðskiptum í ríkum löndum osfrv. Luxemburg lifir á að kapítalisminn verði sífellt grimmari og óréttlátari og stórfyrirtæki og milljarðamæringar komist hjá því að greiða eðlilegan hluta til samfélagsins þar sem gróðinn verður til. Luxemburg og Sviss voru fyrstu löndin í Evrópu og með þeim fyrstu í heimi sem gerðu bankaleynd og skattaundanskot / skattaparadís að big buissnes. Skattaskjól eru eitt mesta bölið sem er til í kapítalismanum sem gerir þeim ríku mögulegt að stela af hinum fátæku í stórum stíl og eykur ójöfnuð í samfélögum og milli ríkja gríðarlega. Ójöfnuðurinn t.a.m. í Bandaríkjunum og Bretlandi er orðinn svo mikill að lýðræðinu stafar hætta af - og eykur ekki aðeins mjög samfélagslegan óróa heldur er líka vatn á millu öfgaafla og rasista. En það er í góðu lagi samkvæmt grein Róberts, sem íslenskir jafnaðarmenn halda ekki vatni yfir af hrifningu, því þó Luxemburgarar séu "útsmognir kapítalistar eru heimamenn þó líka að sumu leiti skynsamir sósíalistar inn við beinið" vegna þess að bankarnir eru í eigu furstadæmisins. Einstaklingar, þjóðir og ríki eru rænd fyrir þeirra tilstilli og geta ekki veitt þegnum sínum það sem þeir ættu fjárhagslega skilið fyrir vikið, en af því pöbullinn sem býr í dvergríkinu Luxemburg nýtur góðs af er það í góðu lagi. Íslendingar gætu t.a.m. gert ýmislegt fyrir arðinn af stóriðjunni sem fer nánast skattlaus úr landi gegnum Luxemburg á löglegan en siðlausan hátt. Stóriðjufyrirtækin eiga dótturfyrirtæki í Luxemburg sem að „lána“ iðjuverunum á Íslandi, sem eru sjálfstæð fyrirtæki, pening á okurvöxtum. Það er sama hvað mikið er borgað af lánunum, það næst aldrei að greiða þau upp og vextirnir, sem eru frádráttarbærir frá skatti, eru það háir ár hvert að álverin, Járnblendið osfrv. borga lítinn sem engan tekjuskatt af mjög miklum hagnaði. Þar er auðvitað líka við Íslenska pólitíkusa að saka sem gera fyrirtækjunum það kleift en gætu auðveldlega stöðvað þennan ósóma með lagabreytingum. En Luxemburg hefur búið til ramman sem gerir fyrirtækjunum það mögulegt og barist hatrammlega gegn öllum breytingum á skattalöggjöf innan Evrópubandalagsins sem reynt hefur verið að setja til að stemma stigu við þessum ósóma. Ísland er að breytast í auðræði hefur maður oft á tilfinningunni, þar sem sífellt stærri hluti er skilinn eftir í sárri fátækt, eins og allir þeir sem neyðast til að leigja reyna á eigin skinni, meðan þeir ríku verða æ ríkari og valdameiri, ekki síst fyrir tilstuðlan ríkisins, samanber sægreifana, og þykir sjálfsagt að skjóta sínum ránsfeng í skattaskjól í Panama og víðar. Það fordæma íslenskir jafnaðarmenn og sósíalistar að sjálfsögðu, en lofa Luxemburg sem að lifir á slíkum ójöfnuði. Hjörtur bendir réttilega á að krónan, sem að íslenskir stjórnmálamenn ríghalda einhverra hluta vegna í, er eitt mesta böl almennings á Íslandi. „50 þúsund íslendingar kjósa að búa erlendis í dag. Skiljanlega. Álíka stór hópur vildi örugglega gjarnan búa annarsstaðar en sitja fastir í verðtryggðu skuldafangelsi og vistarbandi krónuhagkerfisins og komast hvergi.“ Þegar talað er um að vextir á húsnæðislánum séu miklu mun hærri á Íslandi en í nágrannalöndum er verðtryggingin ekki tekin með í það dæmi, þó hún sé í raun ekkert annað en viðbótarvextir af lánunum, þó hún sé kölluð annað. Eins og hendi sé veifað geta afborganirnar af lánunum stigmagnast og snarhækkað ef verðbólgan nær sér á skrið. Allir neyðast til að kaupa sér íbúð eða hús, það er vilji stjórnvalda, og flestir eru fyrir vikið bundnir í skuldaklafa sem herðir æ meir að þeim, eftir því sem þeir borga meira, út af verðtryggingunni. Það er nánast ómögulegt fyrir ungt fólk að safna fyrir útborgun, heldur er það háð því að „eiga góða að“ sem aðstoðar það fjárhagslega. En þó kaupin séu slæmur kostur sem stendur, er hinn kosturinn, að leigja, enn verri. Leigjendurnir eru háðir duttlungum leigusala og markaðarins og í raun nánast réttlausir. Undanfarin ár hefur leiguverðið farið með himinskautum vegna húsnæðisskorts, sérstaklega á höfðuðborgarsvæðinu. Það eru fá lönd, hugsanlega ekkert, þar sem er jafn dýrt að vera fátækur í og Ísland. En áhuginn á að rétta hlut almennings í húsnæðismálum er vægast sagt takmarkaður. Samfylkingin og Viðreisn virðast vera einu flokkarnir sem að vilja taka upp evru í stað krónu og frelsa þá sem „sitja fastir í verðtryggðu skuldafangelsi og vistarbandi krónuhagkerfisins.“ Og þrátt fyrir augljósa neyð þeirra sem að neyðast til að leigja hefur enginn flokkur á Alþingi það á dagskrá að setja lög sem að myndi auka rétt leigjenda og gera sambærilegan við það sem er í nágrannlöndum okkar, eftir því sem ég best veit. „... ég leigi ágæta 70fm íbúð auk bílakjallara fyrir svipaða upphæð og þið leigið Pólverjunum 35fm bílskúr á Selfossi. Þess má geta að húsaleigan mín hefur ekki hækkað um cent í 2 ár en ströng lög gilda um leigumarkaðinn og mega fjármagnseigendur einungis hækka leigu á tveggja ára fresti samkvæmt sérstakri vísitölu og aldrei meira en 5%.“ Skrifar Hjörtur, sem býr í Luxemburg og segist vera „ ... pólitískur og efnahagslegur flóttamaður ...“. Allt er þetta satt og rétt hjá honum og ég þekki það frá Danmörku, þar sem ég bjó, og Þýskalandi, þar sem ég bý núna, að leiguhúsnæði er nánast jafn öruggt og eigið húsnæði sem maður á og að það eru strangar reglur um það hversu mikið leigan má hækka ár hvert. Ýmislegt annað sem Hjörtur skrifar um eins og aðgangur að læknum og kostnaður við slíkar heimsóknir, almenningssamgöngur og fleira er augljóslega mun betra á í Luxemburg en á Íslandi, þar sem að velferðarkerfið náði aldrei að verða jafn öflugt og á hinum Norðurlöndunum og hefur ekki aðeins verið undir stöðugri árás frjálshyggjuarms Sjálfstæðisflokksins síðustu 40 ár, heldur smituðust jafnaðarmenn líka af einkavæðingarsýkinni og þeirri bábilju að einkaframtakið fari alltaf og í öllum tilvikum betur með peninga en ríkið. Trickle down eða brauðmolakenning frjálshyggjunnar um að skattalækkanir fyrir hina ríku og fyrirtæki komi sér vel fyrir allt samfélagið vegna þess að það leiði til aukinnar samkeppni og fjárfestingar í atvinnuvegunum, sem skili sér á endanum til pöbulsins, ef ríkið skipti sér sem allra minnst og helst ekkert af markaðnum og sjái til þess að allt sem truflar hann eins og verkalýðsfélög með óhóflegar launakröfur og kostnaðarsamt regluverk vegna umhverfisverndarákvæða sé haldið í lágmarki. Auðurinn á að trickle down eða rísla niður samfélagið til almenningsins. Brauðmolarnir að hrjóta af alsnægtarborðum hinna ríku til pöbulsins sem nýtur góðs af. Auk þess sjái lágir skattar til þess að ástæðulaust sé fyrir hina ríku og fyrirtækin að skjóta undan skatti, heldur nýti aukið fjármagn til að fjárfesta í atvinnuvegunum sem leiði til þess að skattgreiðslur til ríkisins lækki ekki heldur hækki. En raunin er önnur. Veigamikil ástæða er trúlega sú að þeir ríku fjárfesta ekki í atvinnuvegreinum nema að litlu leiti, heldur lifa í lúxus, skjóta undan skatti sem aldrei fyrr og koma þeim miklu fjármunum sem þeir þéna ýmist undan í skattaskjól eins og Luxemburg, þar sem þeir nýtast engum, eða fjárfesta í hlutabréfum á hlutabréfamörkuðum sem koma fyrirtækjarekstri ekkert við heldur má frekar flokka undir veðmálastarfsemi. Samkeppnin leiðir án skýrra reglna til einokurnar stórra fyrirtækja sem ná að drepa samkeppnisaðalina af sér og hærra vöruverðs. Baráttan gegn verkalýðsfélögum í Bandaríkjunum og Bretlandi hefur leitt til lægri launa, minna atvinnuöryggis og gríðalegrar mismunanar, þar sem ótrúlega stór hópur er bláfátækur og á vart til hnífs og skeiðar, meðan milljarðamæringarnir verða æ fleiri og pólitísku öfgarnir í átt að fasisma eins og í Bandaríkjunum verða æ meira áberandi. Það er vissulega virðingarvert að stjórnvöld í Luxemburg skuli nýta þann mikla auð sem þetta dvergríki þénar á því að þjóna þessum sérlega ógeðfellda kapítalisma og vafasömum aðilum sem að tengjast glæpa- og mögulegum hryðjuverkahreyfingum með bankaleynd, til að bæta líf þegna sinna og stuðla að jafnræði meðal þeirra. Samkvæmt frásögn Róberts leiðir það m.a. annars til sáttar í samfélaginu og vinnur gegn kynþáttafordómum, því enginn þarf að óttast um sitt, og gæti því verið fyrirmynd fyrir önnur lönd, ekki síst Ísland. En það er á kostnað annara þjóða og annara landa og það tvennt verður ekki aðskilið. Fyrir vikið er það illskiljanlegt að margir íslenskir jafnaðarmenn skuli nánast líta á Luxemburg sem fyrirheitna landið. Höfundur er kvikmyndagerðarmaður.
Skoðun Það er kominn verðmiði á fangelsið en hvað má ungmenni í alvarlegum vanda kosta? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hinn opni tékki samgöngusáttmálans – ljósastýring og Sundabraut Eiríkur S. Svavarsson skrifar
Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Kallað eftir fyrirsjáanleika í opinberum framkvæmdum Þorsteinn Víglundsson ,Jónína Guðmundsdóttir,Karl Andreassen skrifar
Skoðun Afvegaleidd umræða um áskoranir heilbrigðiskerfisins Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar
Skoðun Launafólk sýndi ábyrgð – Hvað með bankana og fjármagnseigendur? Finnbjörn A. Hermannsson skrifar
Skoðun Gæti aukin einkavæðing og skólaval í grunnskólakerfinu bætt námsárangur og aukið jafnrétti? Jón Páll Haraldsson,Linda Heiðarsdóttir,Ómar Örn Magnússon skrifar