Íslenskt táknmál, ég og við öll Birta Björg Heiðarsdóttir skrifar 2. apríl 2024 07:30 Mig langar til að deila með ykkur hugrenningum mínum um íslenskt táknmál; tungumál sem hefur gefið mér svo mikið og ég á svo ótal mörg tengsl og tækifæri að þakka. En einhver gæti velt fyrir sér af hverju ætti ég að deila með ykkur mínum vangaveltum? Ung kona í þeirri forréttindastöðu að heyra, sjá, geta talað og geta tekið þátt í samfélaginu á allan þann hátt sem mér þóknast. Og ekki nóg með það, þá starfa ég sem táknmálskennari í grunnskóla. En af hverju ekki ég? Ég trúi því nefnilega að við höfum öll eitthvað merkilegt að segja, höfum öll eitthvað fram að færa og þörfnumst öll eins; að á okkur sé hlustað og við séum skilin. Sú mannlega þrá að mynda og eiga tengsl við annað fólk ríkir svo sterkt innra með okkur öllum. Til þess notum við ýmsar leiðir, við reynum að ofur útskýra svo fólk skilji okkur betur, breytum okkur sjálfum svo það sé ekki of flókið að skilja okkur og afsökum okkur svo þegar það mistekst. Í öllum tilvikunum þurfa þó skilaboðin að komast áleiðis, komast manna á milli fyrir tilstilli tungumáls. En hvað gerum við þegar fólkið í kringum okkur neitar okkur um að gera okkur skiljanleg á nokkurn hátt, líkt og gert var með táknmálsbanninu um heim allan um aldamótin 1900. Banninu var framfylgt hér á landi frá miðri tuttugustu öld og var þá táknmál af öllu tagi bannað innan veggja heyrnleysingjaskólans en kennsla heyrnarlausra hafði fram að því farið fram á táknmáli. Börnin létu það ekki stoppa sig; vegna þess að þar sem er hópur einstaklinga, sem öll hafa þá sömu þrá að skilja og vera skilin, þar er til tungumál. Því stálust börnin til að tala saman á táknmáli utan kennslu, í frímínútum og á heimavistinni án vitundar heyrandi fólks. Börnin nýttu sér allar mögulegar leiðir til að eiga í samskiptum og tengslum hvort við annað, sóttu sér kunnáttu annars staðar frá og auðguðu þannig málið. Þar til þau höfðu loks fengið nóg og gerðu uppreisn (Valgerður Stefánsdóttir, 2023). Nemendurnir tóku stóla fram á gang, stilltu þeim upp í röð eftir ganginum endilöngum, settust í stólana, krosslögðu hendur og neituðu að fara inn í stofur nema þau fengju að tala þar táknmál; ekki fyrr en þeirra tilvist sem manneskjur væri viðurkennd að nýju. Það er því mikill sannleikur í eftirfarandi orðum Terje Basilier: “Ef ég viðurkenni mál annars manns, hef ég þar með viðurkennt manninn. En ef ég viðurkenni ekki mál hans, hef ég þar með hafnað honum, vegna þess að málið er hluti af okkur sjálfum” Þessi áhrifaríkuorð prýða veggi félags heyrnarlausra og áttu jafn vel við þá sem í dag og alla daga. Árið 2011 fékk íslenskt táknmál loks viðurkenninguna sem Döff fólk hafði barist fyrir lengi. Þau börðust fyrir því að hafa tækifæri til að mynda tengsl, börðust fyrir því að eiga innangengt í samfélag sem hafði kúgað þau og lítillækkað, því þrátt fyrir allt viljum við öll finna fyrir því að við séum einhvers virði. Þrátt fyrir að 13 ár séu frá því að íslenskt táknmál hlaut sinn réttmæta sess við hlið íslenskunnar í lagalegum skilningi er enn langt í land. En við megum ekki gefast upp; við megum ekki deyja ráðalaus heldur verðum við að sýna hugrökku börnunum sem sátu á ganginum samstöðu og skilning. Sýnum þeim að við erum tilbúin til að vera til staðar fyrir þau; til að gefa þeim tækifæri til að skilja og vera skilin. Það er kannski ekki þörf á því nú að raða stólum fram á gangi og krossleggja hendur en nú þurfum við hins vegar að líta upp, horfa í augu náungans, viðurkenna tilvist hvors annars, sýna að við erum tilbúin til að eiga samskipti hvort við annað, við sjáum hvort annað og finnum að við erum séð, gefum öðrum tækifæri til að skilja og vera skilin. Við höfum nefnilega öll getu til að skapa rými þar sem samkennd og skilningur ríkir. Líkt og ég sagði hér í byrjun,þá trúi ég því að við höfum öll frá einhverju merkilegu að segja. Líkt og nemandi minn á yngsta stigi sem gaf sig á tal við mig eftir kennslu fyrir ekki svo löngu síðan og í kjölfarið skildi ég betur tilveru hans og líðan. Nemandinn horfði á mig blíðlega og sagði með sínu barnslega sakleysi; „vá hvað lífið væri furðulega skemmtilegt ef öll myndu tala táknmál - meira að segja pabbi!“ Við höfum öll íslenskt táknmál í höndum okkar, líkt og slagorð Félags heyrnarlausra segir og því vil ég hvetja ykkur að lokum til að setja hendur upp! Sögulegar heimildir í greininni eru sóttar í doktorsritgerð Valgerðar Stefánsdóttur frá árinu 2023, Án táknmáls er ekkert líf. Upp með hendur!, sem hún varði við Háskóla Íslands. Ritgerðin markar mikilvæg tímamót í fræðilegri umfjöllun um íslenskt táknmál (ÍTM) því hún er fyrsta heildstæða yfirlitið um uppruna og þróun þess. Ég vil hvetja öll áhugasöm að kynna sér efni doktorsritgerðar Valgerðar, sem má finna í opnum aðgangi hér. Höfundur er menntaður táknmálstúlkur og starfar sem táknmálskennari í grunnskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Táknmál Mest lesið Mengum meira Heiðar Guðjónsson Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason Skoðun Halldór 05.07.2024 Halldór Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir Skoðun Þegar fórnarlamb verður böðull Sigurður Skúlason Skoðun Skoðun Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason skrifar Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Að eiga tertuna og borða hana líka – svar til formanns Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Hik er sama og tap Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason skrifar Skoðun Hluta þjóðarinnar hent út í kuldann – hinn baðar sig í sólinni Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Engin gúrka hjá Blaðamannafélaginu Sigríður Dögg Auðunsdóttir,Freyja Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Stórnotendur eru kjölfestan í íslenska raforkukerfinu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kaupin á eyrinni Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir skrifar Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hljóð úr horni Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun ESB fyrir almenning Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Strámaðurinn mikli Kristján Hreinsson skrifar Skoðun Árið er 2024 Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Samkeppni í nýju ljósi Páll Hermannsson skrifar Skoðun Það er verið að grafa dýpri fátæktargjá Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun „Hæ ástin, þarf að millifæra, getur þú samþykkt beiðnina?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Algeng þvæla um Evrópusambandið Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Stundum hefur Gunnar Smári rétt fyrir sér Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Sjá meira
Mig langar til að deila með ykkur hugrenningum mínum um íslenskt táknmál; tungumál sem hefur gefið mér svo mikið og ég á svo ótal mörg tengsl og tækifæri að þakka. En einhver gæti velt fyrir sér af hverju ætti ég að deila með ykkur mínum vangaveltum? Ung kona í þeirri forréttindastöðu að heyra, sjá, geta talað og geta tekið þátt í samfélaginu á allan þann hátt sem mér þóknast. Og ekki nóg með það, þá starfa ég sem táknmálskennari í grunnskóla. En af hverju ekki ég? Ég trúi því nefnilega að við höfum öll eitthvað merkilegt að segja, höfum öll eitthvað fram að færa og þörfnumst öll eins; að á okkur sé hlustað og við séum skilin. Sú mannlega þrá að mynda og eiga tengsl við annað fólk ríkir svo sterkt innra með okkur öllum. Til þess notum við ýmsar leiðir, við reynum að ofur útskýra svo fólk skilji okkur betur, breytum okkur sjálfum svo það sé ekki of flókið að skilja okkur og afsökum okkur svo þegar það mistekst. Í öllum tilvikunum þurfa þó skilaboðin að komast áleiðis, komast manna á milli fyrir tilstilli tungumáls. En hvað gerum við þegar fólkið í kringum okkur neitar okkur um að gera okkur skiljanleg á nokkurn hátt, líkt og gert var með táknmálsbanninu um heim allan um aldamótin 1900. Banninu var framfylgt hér á landi frá miðri tuttugustu öld og var þá táknmál af öllu tagi bannað innan veggja heyrnleysingjaskólans en kennsla heyrnarlausra hafði fram að því farið fram á táknmáli. Börnin létu það ekki stoppa sig; vegna þess að þar sem er hópur einstaklinga, sem öll hafa þá sömu þrá að skilja og vera skilin, þar er til tungumál. Því stálust börnin til að tala saman á táknmáli utan kennslu, í frímínútum og á heimavistinni án vitundar heyrandi fólks. Börnin nýttu sér allar mögulegar leiðir til að eiga í samskiptum og tengslum hvort við annað, sóttu sér kunnáttu annars staðar frá og auðguðu þannig málið. Þar til þau höfðu loks fengið nóg og gerðu uppreisn (Valgerður Stefánsdóttir, 2023). Nemendurnir tóku stóla fram á gang, stilltu þeim upp í röð eftir ganginum endilöngum, settust í stólana, krosslögðu hendur og neituðu að fara inn í stofur nema þau fengju að tala þar táknmál; ekki fyrr en þeirra tilvist sem manneskjur væri viðurkennd að nýju. Það er því mikill sannleikur í eftirfarandi orðum Terje Basilier: “Ef ég viðurkenni mál annars manns, hef ég þar með viðurkennt manninn. En ef ég viðurkenni ekki mál hans, hef ég þar með hafnað honum, vegna þess að málið er hluti af okkur sjálfum” Þessi áhrifaríkuorð prýða veggi félags heyrnarlausra og áttu jafn vel við þá sem í dag og alla daga. Árið 2011 fékk íslenskt táknmál loks viðurkenninguna sem Döff fólk hafði barist fyrir lengi. Þau börðust fyrir því að hafa tækifæri til að mynda tengsl, börðust fyrir því að eiga innangengt í samfélag sem hafði kúgað þau og lítillækkað, því þrátt fyrir allt viljum við öll finna fyrir því að við séum einhvers virði. Þrátt fyrir að 13 ár séu frá því að íslenskt táknmál hlaut sinn réttmæta sess við hlið íslenskunnar í lagalegum skilningi er enn langt í land. En við megum ekki gefast upp; við megum ekki deyja ráðalaus heldur verðum við að sýna hugrökku börnunum sem sátu á ganginum samstöðu og skilning. Sýnum þeim að við erum tilbúin til að vera til staðar fyrir þau; til að gefa þeim tækifæri til að skilja og vera skilin. Það er kannski ekki þörf á því nú að raða stólum fram á gangi og krossleggja hendur en nú þurfum við hins vegar að líta upp, horfa í augu náungans, viðurkenna tilvist hvors annars, sýna að við erum tilbúin til að eiga samskipti hvort við annað, við sjáum hvort annað og finnum að við erum séð, gefum öðrum tækifæri til að skilja og vera skilin. Við höfum nefnilega öll getu til að skapa rými þar sem samkennd og skilningur ríkir. Líkt og ég sagði hér í byrjun,þá trúi ég því að við höfum öll frá einhverju merkilegu að segja. Líkt og nemandi minn á yngsta stigi sem gaf sig á tal við mig eftir kennslu fyrir ekki svo löngu síðan og í kjölfarið skildi ég betur tilveru hans og líðan. Nemandinn horfði á mig blíðlega og sagði með sínu barnslega sakleysi; „vá hvað lífið væri furðulega skemmtilegt ef öll myndu tala táknmál - meira að segja pabbi!“ Við höfum öll íslenskt táknmál í höndum okkar, líkt og slagorð Félags heyrnarlausra segir og því vil ég hvetja ykkur að lokum til að setja hendur upp! Sögulegar heimildir í greininni eru sóttar í doktorsritgerð Valgerðar Stefánsdóttur frá árinu 2023, Án táknmáls er ekkert líf. Upp með hendur!, sem hún varði við Háskóla Íslands. Ritgerðin markar mikilvæg tímamót í fræðilegri umfjöllun um íslenskt táknmál (ÍTM) því hún er fyrsta heildstæða yfirlitið um uppruna og þróun þess. Ég vil hvetja öll áhugasöm að kynna sér efni doktorsritgerðar Valgerðar, sem má finna í opnum aðgangi hér. Höfundur er menntaður táknmálstúlkur og starfar sem táknmálskennari í grunnskóla.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar
Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun