Skoðun

Ástin er fal­leg

Sigurður Árni Reynisson skrifar

Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman.

Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera.

Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess.

Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg.

Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska.

Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið.

Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn.

Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag.

Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.

Og hún er gjöfin mín.

Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi.




Skoðun

Sjá meira


×