Tilvistarkreppa þjóðríkisins Böðvar Jónsson og Eðvarð T. Jónsson skrifar 11. október 2019 09:45 Mesta umhverfisvá okkar tíma, fullkomið úrræðaleysi í alþjóðamálum, pólitískar kreppur og aðrar hörmungar af mannavöldum leiða hugann enn á ný að þeirri tilvistarkreppu sem steðjar að hinu frjálsa og fullvalda ríki sem skipulagsformi í samfélagi þjóðanna. Lengi hefur verið ljóst að þjóðir heims geta ekki einar og óstuddar, og jafnvel ekki fáeinar saman, tekist á við vandamál eins og umhverfisógnina sem steðjar að öllu mannkyni, mannréttindabrotin, hermdarverkin og alþjóðlegu glæpastarfsemina svo eitthvað sé nefnt. Hver eru þau öfl á alþjóðavettvangi sem geta komið því til leiðar að þjóðir heims standi við gerða samninga eða tryggi öryggi þegna sinna meðan alþjóðlegt umboð skortir til að koma lögum yfir þá sem brjóta slíka samninga eða skeyta engu um þá? Þeim pólitísku níðingsverkum virðast engin takmörk sett sem vinna má innan landamæra þjóðríkja og um allan heim með heimsbyggðina sem hjálparlausan áhorfanda. Óskorað fullveldi þjóðríkisins er hættuleg tímaskekkja. Upplausn og örvænting á alþjóðavettvangi mun aukast meðan ekki er reynt að reisa því skorður. Breski stjórnmálamaðurinn Denis Healy benti á þetta þegar hann kom hingað til lands fyrir mörgum árum en viðhorf hans var þó að þegar fram liðu stundir myndu tímar einingar, samvinnu og samruna blasa við þjóðum heims. Sagnfræðingurinn Arnold Toynbee, sem skrifaði um þessa þróun af mikilli skarpskyggni og nánast spámannlegu innsæi um miðbik síðustu aldar, gekk enn lengra og tengdi þessa þróun saman við einingarviðleitni innan trúarbragðanna. Í meginverki sínu „A Study of History“ fjallar Toynbee um ris og fall siðmenninga. Kenning Toynbees er sú að samfélög eða siðmenning sem ekki geta mætt þeim krefjandi siðferðilegu áskorunum sem að þeim steðja muni líða undir lok. Í rannsóknum sínum komst Toynbee að þeirri niðurstöðu að af þeim 26 siðmenningarheildum í öllum heimsálfum sem hann skoðaði hafi langflestar hrunið – ekki af völdum árása utan frá heldur vegna innri siðferðilegrar og andlegrar hnignunar. Að dómi Toynbees höfðu staðbundnar siðmenningar fyrirgert sögulegu hlutverki sínu nema sem grundvöllur æðri trúarbragða. Von hans var sú að trúarbrögð heims myndu sameinast og af þeim samruna rísi ný trúarbrögð mannkynsins sem leiði það til friðar og fársældar. Toynbee var þeirrar skoðunar að hugmyndir og aðferðir til að takast á við ögranir sem steðja að samfélagi eða siðmenningu komi frá skapandi minnihluta. Um þetta má segja að heimurinn hafi í dag kristaltært dæmi þar sem kornungur einstaklingur stígur fram til varnar öllu mannkyni gegn aðsteðjandi hættu og nær fordæmalausum árangri í að fylkja liði til stuðnings við mikilvægan málstað þrátt fyrir hæðnisorð úrræðalausra framámanna sem einskorða hugsun sína og athafnir við auðsöfnun og hagvöxt. Þótt heimurinn sé í raun orðinn ein samtengd heild eru þeir margir sem vilja halda í úreltar hugmyndir um óskorað fullveldi þjóðríkisins - ekki síst þeir valdamenn og leiðtogar sem þráfaldlegast vanrækja þær skyldur og misnota þau réttindi sem þeim eru fengin. Hugsandi mönnum hefur lengi verið þetta ljóst. Eftirmæli mannfjöldaráðstefnunnar í Búkarest 1974 voru þessi: „Sumar þjóðir vilja heldur tortímast sem frjáls og fullvalda ríki en fórna hinu minnsta í þágu heildarinnar." í frægri skýrslu Rómarklúbbsins segir að vandamál heimsbyggðarinnar sé aðeins hægt að leysa með samvinnu á alþjóðlegum grundvelli. Þetta felur í sér slíka breytingu á hefðbundnum viðhorfum að margir kveinka sér við tilhugsunina. Höfundar skýrslunnar, Mesarovic og Pestel, segja að leggja verði grundvöll að nýju heimsskipulagi „þar sem sérhver einstaklingur uppfyllir sitt hlutverk sem meðlimur alþjóðlegs samfélags". Þetta þýðir, að dómi þeirra félaga að mannfellir af völdum þurrka í Súdan myndi vekja sömu áhyggjur um alla heimsbyggðina og hungursneyð í Bæjaralandi myndi á okkur dögum vekja í Þýskalandi. Takist ekki að bræða saman heiminn í sameiginlegt hnattrænt hagsmunakerfi blasa við ennþá meiri átök, hatur og eyðilegging. Saman fer tvennt: hin sjálfstæða eining þjóðríkins og forræði „sterkra einstaklinga" og hagsmunahópa, sem hanga á hverfulu valdi eins og hundar á roði. Stærri ríkjasambönd krefjast meiri samvinnu og umfram allt samráðs, þar sem leiðarhósið er hagsmunir heildarinnar. Valið stendur á milli meira öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og raunverulegrar alþjóðahyggju. Með eðlisbreytingu þjóðríkisins hverfi flokka- og sérhagsmunapólitík með þeirri spillingu og skrumskælingu mannlegs samfélags sem henni fylgir. Fjöldi þjóða hefur viðurkennt þessa staðreynd, ef ekki í orði þá á borði. Hinar gömlu, stoltu og frjálshuga menningarþjóðir Evrópu hafa tekið upp samstarf sem ef að líkum lætur gæti leitt til sameinaðrar Evrópu sem lýtur yfirþjóðlegu dóms-, Iöggjafa- og framkvæmdavaldi í mikilvægum málaflokkum. Valið stendur annarsvegar á milli meiri öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og hinsvegar sameiningarviðleitni sem byggir á heilshugar viðurkenningu á sameiginlegum hagsmunum, einingu og bræðralagi allra manna. Kjarni þessa sjónarmiðs var settur fram á síðustu öld af Bahá'u'lláh, höfundi bahá'í trúarinnar, með eftirfarandi orðum: „Jörðin er eitt föðurland og íbúar þess mannkynið." Þessi orð eru ekki síst merkileg fyrir það að þau voru látin falla fyrir einni og hálfri öld, á gullöld þjóðríkisins. Bahá'u'lláh spáði á síðustu öld um sameiningu þjóða heimsins og trúarbragða þess. Það sem er merkilegast við þessa sýn er að litið er á alla mannlega viðleitni sem hluta af einu þroskaferli sem hefur aðeins eitt markmið: allsherjarbræðralag þjóða heims og einingu í fjölbreytileika hinnar mannlegu fjölskyldu. Þróunin hefur sýnt að þetta er ekki aðeins fróm óskhyggja eða draumórar. Lýðræði og þingræði hafa leyst einveldi og harðstjórn af hólmi - þjóðir heimsins byrjuðu að sameinast og renna saman í stærri einingar. Bahá'u'lláh sagði tæpri öld fyrir stofnun Sameinuðu þjóðanna, að sá tími mundi koma að þjóðir heims fórnuðu hluta af óskoruðu forræði sínu og færðu það í hendur alþjóðlegri stofnun til að tryggja sameiginlegt öryggi. Öll ríki heims ættu aðild að henni og hún færi fyrir þeirra hönd með alþjóðlegt framkvæmdavald sem m.a. fæli í sér að koma lögum yfir þá sem ógnuðu friði og öryggi alls mannkyns. Þessu ferli er hvergi nærri lokið. Lítil og ófullkomin þjóðabandalög eins og Sameinuðu þjóðirnar og Evrópusambandið gætu reynst upphafið á ferli sem leiðir til friðsamlegrar sameiningar allra þjóða heims. Spádómum Bahá'u'lláh um hnignun og fall konungsvelda, gjörbreytta stjórnarhætti, heimsstyrjaldir, mengun andrúmsloftsins, hnignun siðferðis og allsherjarumbrot sem í fyllingu tímans myndi fæða af sér nýja sameinaða veröld friðar og réttlætis hefur verið lítill gaumur gefinn til þessa. En það er full ástæða til að taka þá alvarlega því þeir eru allir að rætast fyrir augum okkar.Böðvar er lyfjafræðingur og Eðvarð fyrrverandi fréttamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Böðvar Jónsson Eðvarð T. Jónsson Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson skrifar Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen skrifar Skoðun Afkastadrifin menntun og verðgildi nemenda Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Ég er deildarstjóri í leikskóla Helga Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Draumastarfið Arnfríður Hermannsdóttir skrifar Skoðun Hjartsláttur sjávarbyggðanna Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Erum við tilbúin til að bæta menntakerfið okkar? Jónína Einarsdóttir skrifar Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir skrifar Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Hvar er mannúðin? Davíð Sól Pálsson skrifar Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Vill íslenska þjóðin halda í einmenninguna? Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Inngilding eða „aðskilnaður“? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Skoðun Vonin má aldrei deyja Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh skrifar Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru til lausnir við mönnunarvanda heilsugæslunnar? Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Er eitthvað mál að handtaka börn? Elsa Bára Traustadóttir skrifar Skoðun Er ferðaþjónusta útlendingavandamál? Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íslenska kerfið framleiðir afbrotamenn Ágústa Ágústsdóttir skrifar Skoðun Ekki fokka þessu upp! Gunnar Dan Wiium skrifar Skoðun Kosningaloforð og hvað svo? Björn Snæbjörnsson skrifar Sjá meira
Mesta umhverfisvá okkar tíma, fullkomið úrræðaleysi í alþjóðamálum, pólitískar kreppur og aðrar hörmungar af mannavöldum leiða hugann enn á ný að þeirri tilvistarkreppu sem steðjar að hinu frjálsa og fullvalda ríki sem skipulagsformi í samfélagi þjóðanna. Lengi hefur verið ljóst að þjóðir heims geta ekki einar og óstuddar, og jafnvel ekki fáeinar saman, tekist á við vandamál eins og umhverfisógnina sem steðjar að öllu mannkyni, mannréttindabrotin, hermdarverkin og alþjóðlegu glæpastarfsemina svo eitthvað sé nefnt. Hver eru þau öfl á alþjóðavettvangi sem geta komið því til leiðar að þjóðir heims standi við gerða samninga eða tryggi öryggi þegna sinna meðan alþjóðlegt umboð skortir til að koma lögum yfir þá sem brjóta slíka samninga eða skeyta engu um þá? Þeim pólitísku níðingsverkum virðast engin takmörk sett sem vinna má innan landamæra þjóðríkja og um allan heim með heimsbyggðina sem hjálparlausan áhorfanda. Óskorað fullveldi þjóðríkisins er hættuleg tímaskekkja. Upplausn og örvænting á alþjóðavettvangi mun aukast meðan ekki er reynt að reisa því skorður. Breski stjórnmálamaðurinn Denis Healy benti á þetta þegar hann kom hingað til lands fyrir mörgum árum en viðhorf hans var þó að þegar fram liðu stundir myndu tímar einingar, samvinnu og samruna blasa við þjóðum heims. Sagnfræðingurinn Arnold Toynbee, sem skrifaði um þessa þróun af mikilli skarpskyggni og nánast spámannlegu innsæi um miðbik síðustu aldar, gekk enn lengra og tengdi þessa þróun saman við einingarviðleitni innan trúarbragðanna. Í meginverki sínu „A Study of History“ fjallar Toynbee um ris og fall siðmenninga. Kenning Toynbees er sú að samfélög eða siðmenning sem ekki geta mætt þeim krefjandi siðferðilegu áskorunum sem að þeim steðja muni líða undir lok. Í rannsóknum sínum komst Toynbee að þeirri niðurstöðu að af þeim 26 siðmenningarheildum í öllum heimsálfum sem hann skoðaði hafi langflestar hrunið – ekki af völdum árása utan frá heldur vegna innri siðferðilegrar og andlegrar hnignunar. Að dómi Toynbees höfðu staðbundnar siðmenningar fyrirgert sögulegu hlutverki sínu nema sem grundvöllur æðri trúarbragða. Von hans var sú að trúarbrögð heims myndu sameinast og af þeim samruna rísi ný trúarbrögð mannkynsins sem leiði það til friðar og fársældar. Toynbee var þeirrar skoðunar að hugmyndir og aðferðir til að takast á við ögranir sem steðja að samfélagi eða siðmenningu komi frá skapandi minnihluta. Um þetta má segja að heimurinn hafi í dag kristaltært dæmi þar sem kornungur einstaklingur stígur fram til varnar öllu mannkyni gegn aðsteðjandi hættu og nær fordæmalausum árangri í að fylkja liði til stuðnings við mikilvægan málstað þrátt fyrir hæðnisorð úrræðalausra framámanna sem einskorða hugsun sína og athafnir við auðsöfnun og hagvöxt. Þótt heimurinn sé í raun orðinn ein samtengd heild eru þeir margir sem vilja halda í úreltar hugmyndir um óskorað fullveldi þjóðríkisins - ekki síst þeir valdamenn og leiðtogar sem þráfaldlegast vanrækja þær skyldur og misnota þau réttindi sem þeim eru fengin. Hugsandi mönnum hefur lengi verið þetta ljóst. Eftirmæli mannfjöldaráðstefnunnar í Búkarest 1974 voru þessi: „Sumar þjóðir vilja heldur tortímast sem frjáls og fullvalda ríki en fórna hinu minnsta í þágu heildarinnar." í frægri skýrslu Rómarklúbbsins segir að vandamál heimsbyggðarinnar sé aðeins hægt að leysa með samvinnu á alþjóðlegum grundvelli. Þetta felur í sér slíka breytingu á hefðbundnum viðhorfum að margir kveinka sér við tilhugsunina. Höfundar skýrslunnar, Mesarovic og Pestel, segja að leggja verði grundvöll að nýju heimsskipulagi „þar sem sérhver einstaklingur uppfyllir sitt hlutverk sem meðlimur alþjóðlegs samfélags". Þetta þýðir, að dómi þeirra félaga að mannfellir af völdum þurrka í Súdan myndi vekja sömu áhyggjur um alla heimsbyggðina og hungursneyð í Bæjaralandi myndi á okkur dögum vekja í Þýskalandi. Takist ekki að bræða saman heiminn í sameiginlegt hnattrænt hagsmunakerfi blasa við ennþá meiri átök, hatur og eyðilegging. Saman fer tvennt: hin sjálfstæða eining þjóðríkins og forræði „sterkra einstaklinga" og hagsmunahópa, sem hanga á hverfulu valdi eins og hundar á roði. Stærri ríkjasambönd krefjast meiri samvinnu og umfram allt samráðs, þar sem leiðarhósið er hagsmunir heildarinnar. Valið stendur á milli meira öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og raunverulegrar alþjóðahyggju. Með eðlisbreytingu þjóðríkisins hverfi flokka- og sérhagsmunapólitík með þeirri spillingu og skrumskælingu mannlegs samfélags sem henni fylgir. Fjöldi þjóða hefur viðurkennt þessa staðreynd, ef ekki í orði þá á borði. Hinar gömlu, stoltu og frjálshuga menningarþjóðir Evrópu hafa tekið upp samstarf sem ef að líkum lætur gæti leitt til sameinaðrar Evrópu sem lýtur yfirþjóðlegu dóms-, Iöggjafa- og framkvæmdavaldi í mikilvægum málaflokkum. Valið stendur annarsvegar á milli meiri öngþveitis og glundroða á alþjóðavettvangi og hinsvegar sameiningarviðleitni sem byggir á heilshugar viðurkenningu á sameiginlegum hagsmunum, einingu og bræðralagi allra manna. Kjarni þessa sjónarmiðs var settur fram á síðustu öld af Bahá'u'lláh, höfundi bahá'í trúarinnar, með eftirfarandi orðum: „Jörðin er eitt föðurland og íbúar þess mannkynið." Þessi orð eru ekki síst merkileg fyrir það að þau voru látin falla fyrir einni og hálfri öld, á gullöld þjóðríkisins. Bahá'u'lláh spáði á síðustu öld um sameiningu þjóða heimsins og trúarbragða þess. Það sem er merkilegast við þessa sýn er að litið er á alla mannlega viðleitni sem hluta af einu þroskaferli sem hefur aðeins eitt markmið: allsherjarbræðralag þjóða heims og einingu í fjölbreytileika hinnar mannlegu fjölskyldu. Þróunin hefur sýnt að þetta er ekki aðeins fróm óskhyggja eða draumórar. Lýðræði og þingræði hafa leyst einveldi og harðstjórn af hólmi - þjóðir heimsins byrjuðu að sameinast og renna saman í stærri einingar. Bahá'u'lláh sagði tæpri öld fyrir stofnun Sameinuðu þjóðanna, að sá tími mundi koma að þjóðir heims fórnuðu hluta af óskoruðu forræði sínu og færðu það í hendur alþjóðlegri stofnun til að tryggja sameiginlegt öryggi. Öll ríki heims ættu aðild að henni og hún færi fyrir þeirra hönd með alþjóðlegt framkvæmdavald sem m.a. fæli í sér að koma lögum yfir þá sem ógnuðu friði og öryggi alls mannkyns. Þessu ferli er hvergi nærri lokið. Lítil og ófullkomin þjóðabandalög eins og Sameinuðu þjóðirnar og Evrópusambandið gætu reynst upphafið á ferli sem leiðir til friðsamlegrar sameiningar allra þjóða heims. Spádómum Bahá'u'lláh um hnignun og fall konungsvelda, gjörbreytta stjórnarhætti, heimsstyrjaldir, mengun andrúmsloftsins, hnignun siðferðis og allsherjarumbrot sem í fyllingu tímans myndi fæða af sér nýja sameinaða veröld friðar og réttlætis hefur verið lítill gaumur gefinn til þessa. En það er full ástæða til að taka þá alvarlega því þeir eru allir að rætast fyrir augum okkar.Böðvar er lyfjafræðingur og Eðvarð fyrrverandi fréttamaður.
Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson skrifar
Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen skrifar
Skoðun Þöggun Guðbjörg Ása Jóns Huldudóttir,Margrét Kristín Blöndal,Margrét Rut Eddudóttir,Lukka Sigurðardóttir,Sigtryggur Ari Jóhannsson,Halldóra Jóhanna Hafsteins Âû skrifar
Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar
Skoðun Um áhrif niðurskurðar á fjárlögum 2025 til kvikmyndagerðar og lista Steingrímur Dúi Másson skrifar