Jón Hilmar var í byrjun júní þessa árs dæmdur til að greiða þrotabúi föður síns, Karls Wernerssonar, 2.652.753.000 krónur með dráttarvöxtum frá 19. janúar árið 2019. Með vöxtum er ekki óvarlegt að reikna með að heildargreiðsla nemi um fimm milljörðum króna.
Þrotabúið hafði krafist þess að kaupum Jóns Hilmars á félaginu Toska ehf. af föður sínum árið 2014 yrði rift og honum gert að afsala þrotabúinu öllum hlutum í Toska.
Landsréttur mat það svo að Karl hefði verið ógjaldfær í skilningi laga um gjaldþrotaskipti og fleira þegar hann afsalaði Toska til sonar síns þann 29. apríl árið 2016 eða síðar en Jón Hilmar hafði byggt á því að afsalið hefði átt sér stað árið 2014. Þá taldi Landsréttur svo mikinn mun á virði félagsins og kaupverðinu að um gjöf til nákominna hafi verið að ræða.
Meðal annars verulegir fjárhagslegir hagsmunir undir
Í ákvörðun Hæstaréttar segir að Jón Hilmar hafi óskað eftir því þann 4. júlí síðastliðinn að fá leyfi til áfrýjunar málsins til Hæstaréttar. Hann hafi byggt á því að málið varðaði sérstaklega mikilvæga hagsmuni sína, meðal annars verulega fjárhagslega hagsmuni.
Þá teldi hann dóm Landsréttar rangan, bæði að formi og efni til. Hann hafi einkum vísað til þess að dómurinn væri rangur um mat á sönnun um hvenær kaupsamningur um félagið hafi verið undirritaður. Niðurstaða um það myndi einnig hafa fordæmisgildi um ráðstöfun sakarefnis í einkamálum sem og um beitingu málsforræðisreglu og útilokunarreglu einkamálaréttarfars og hafi því verulegt almennt gildi.
Bersýnilega röng niðurstaða um gjaldfærni
Þá hafi Jón Hilmar byggt á því að endurmat Landsréttar á sönnunargildi framburða tiltekinna vitna fyrir héraðsdómi hafi brotið gegn tilteknu ákvæði laga um meðferð sakamála og meginreglu einkamálaréttarfars um milliliðalausa sönnunarfærslu.
Auk þess gætu úrslit málsins, með vísan til stjórnarskrár og mannréttindasáttmála Evrópu haft verulegt almennt gildi um sakarefni í einkamálum þegar þau skarist við rannsókn sakamáls. Enn fremur væri niðurstaða Landsréttar um gjaldfærni Karls á árinu 2016 bersýnilega röng og niðurstaða Hæstaréttar um það gæti haft verulegt fordæmisgildi.
Hæstiréttur hélt nú ekki
Í ákvörðun Hæstaréttar segir að að virtum gögnum málsins yrði hvorki séð að úrslit þess hafi verulegt almennt gildi né að það varði sérstaklega mikilvæga hagsmuni Jóns Hilmars í skilningi laga um meðferð einkamála.
Þá yrði ekki séð að málsmeðferð hefði verið stórlega ábótavant eða að dómur Landsréttar væri bersýnilega rangur. Beiðninni væri því hafnað.
